Ένα μελωδικό μουσικό ταξίδι με τραγούδια της θάλασσας, του ξενιτεμού, του νόστου είχαν την ευκαιρία να κάνουν όσοι παρακολούθησαν τη συναυλία με τίτλο «Έχω την αγάπη πρίμα...» με την οποία έκλεισε το πρόγραμμα της Πέμπτης στην Κεντρική Σκηνή του 45ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή».

Την ενορχήστρωση επιμελήθηκε ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης, ο οποίος, με πολύ σεβασμό στις αρχικές εκτελέσεις, έβαλε τη δική του πινελιά σε τραγούδια πασίγνωστα και αγαπημένα, έντεχνα, λαϊκά, ρεμπέτικα και παραδοσιακά.

Η συναυλία ξεκίνησε με τον Βασίλη Γισδάκη να μας ταξιδεύει στους μαγικούς κόσμους του θαλασσινού σύμπαντος του Νίκου Καββαδία, από τις «μπάσες στεριές» του «Καραντί» μέχρι τη Βαβυλώνα του «Fata Morgana», ενώ στη συνέχεια η Βιολέτα Ίκαρη «έλυσε τους κάβους» και μας πήγε μία βόλτα στις θάλασσες της παράδοσης με τραγούδια όπως το «Θαλασσάκι».

Το μουσικό ταξίδι συνεχίστηκε με «πλοηγό» την Γιώτα Νέγκα και προορισμό το «Σταυρό του Νότου», ενώ μία «Θάλασσα μικρή» γέμισε τα μάτια και τις καρδιές των «επιβατών» που βρέθηκαν στην Κεντρική Σκηνή. Στη συνέχεια τραγούδησε με το κοινό ένα τραγούδι, σαν προσευχή, σαν ικεσία: «Φύσα θάλασσα πλατιά, φύσα αγέρι...».

Αμέσως μετά στη σκηνή ανέβηκε ο Δημήτρης Μπάσης, ερμηνεύοντας με συγκλονιστικό τρόπο το «Σπασμένο καράβι», σε ποίηση Γιάννη Σκαρίμπα, ενώ έπειτα φύσηξε ένα αεράκι και το καράβι μάς πήγε «Τσιρίγο και Μονεμβασιά» πριν καταλήξουμε να αρμενίζουμε «μεσοπέλαγα» με την «αγάπη πρίμα κι άλμπουρο τον χωρισμό».

Η συναυλία συνεχίστηκε με τους καλλιτέχνες να ξαναβγαίνουν στη σκηνή και να ερμηνεύουν και άλλα αγαπημένα τραγούδια με θέμα τη θάλασσα, όπως «Ο Σεβάχ, ο Θαλασσινός» και άλλα αγαπημένα του Μάνου Λοΐζου, οι «Θάλασσες» του Δ. Μητροπάνου κ.α. ξεσηκώνοντας το κοινό που δεν άργησε να ξεκινήσει και το χορό.

Το πανέμορφο μουσικό ταξίδι έκλεισε με ένα θερμό χειροκρότημα στους συντελεστές, ερμηνευτές και μουσικούς και με τη σιγουριά στα βλέμματα όλων ότι «η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ταξιδέψει ακόμα...»

Στίχοι: Νατάσσα Μεσσήνη
Μουσική: Ορφέας Περίδης

Για πού το `βαλες καρδιά μου μ’ ανοιχτά πανιά,
για ποια πέλαγα ουράνια, άστρα μαγικά;
Για πού το `βαλες καρδιά μου μ’ ανοιχτά πανιά;

Για ποια μακρινή πατρίδα, έρμη ξενητειά;
Θάλασσα, ουρανός μ’ αστέρια, πουθενά στεριά.
Για πού το `βαλες καρδιά μου μ’ ανοιχτά πανιά;

Ποια αγάπη, ποιο λιμάνι, ποια παρηγοριά;
Θα `χεις αγκαλιά το κύμα, χάδι το νοτιά.
Για πού το `βαλες καρδιά μου μ’ ανοιχτά πανιά;

свернуть