برای هانا آرنت، یکی از اندیشمندان مهم قرن بیستم، امید مانعی خطرناک علیه کنشهای شجاعانه است. در نگاه او، راه مبارزه با ستم و تاریکی، تلاش و قدم برداشتنه، نه امیدواری.
آرنت میگه امید ضد بشره چون انسانها را از این جهان، از واقعیت، دور میکنه، چون میل به نتیجهای از قبل تعیینشده در آینده است و ما رو از الان و امروز بیرون میکشه. از همه مهمتر اینکه امید ذاتا منفعله و در کنار ظلم به زندگی عادی ادامه میده...
در نقطه مقابل خیلی ها معتقدند که بدون امید، انسانی که زیر سلطه ستم زندگی میکنه از بین خواهد رفت یا دیوانه خواهد شد. نظر شما راجع به امید چیه؟
آیا امید رو لازمه زنده موندن در شرایط سخت و ساختن زندگی بهتر میدونید یا مثل آرنت، فکر میکنید امید باعث عقب نشینی از حقیقت و عادت به توسری خوری و زندگی مسالمت آمیز زیر سایه ظلمه؟
متن کامل مقاله «زمانی که امید به مانع تبدیل میشود» را با ترجمه محمد پوررکنی در وبسایت بورژوا بخوانید:
[ Ссылка ]
