ذلیل و بیچاره تر از من نیست در کوی تو/ خمیده شد پشت من از غم چون ابروی تو/
گرفته هرکس زلب لعل تو کام دل خود/ نشد روا کام من ز تو وای وای بر دل من/
به مجلس بیگانگان نوشی باده ی ناب/ به هر کجا می روی با هر کس مست و خراب/
خبر نداری زحال خود با مردم که چه سان/ کند بس آزار و ستم وای وای بر دل من/
کسی چو من قدر تو را کی داند صنما/ به راه عشق تو دهم جان و دل به فدا /
بیا بنه رسم ستم به یک سو دلبر من/ شوی پشیمان به خدا وای وای بر دل من
