Το φθινόπωρο η αλήθεια προσφέρεται για μουχαπέτ’…
Εμένα είναι η αγαπημένη μου εποχή. Τα χρώματα και η ατμόσφαιρα αυτής της εποχής με ξετρελαίνουν…
Κερεκή πρωϊν, Τρυγομηνά, ο Θεόν βρέχ’ και η δείσαν έρθεν κ’ ετσόκεψεν…
Επέραμε τη στράταν για το Καϊλάρ’…
Κεμεντζέν, τραπεζί καϊτέδες, έρχουνταν αναχάπαρα και συνάμα λυτρωτικά…
Στη λύρα με συνοδεύει, ένα νέο παιδί, ο Ραφαήλ ο Τσανίδης, με καταγωγή από τον Ανθότοπο Κοζάνης. Ο Ραφαήλ, μαθητής του γνωστού λυράρη Νίκου Κοτταρίδη, βαδίζει πιστά στα χνάρια της μουσικής παράδοσης των προγόνων του, αλλά αυτό που τον κάνει ξεχωριστό, είναι ότι πρόκειται για ένα παιδί με σπάνιο ήθος και ευγένεια.
Για την ιστορία, οι μελωδίες που ακούγονται είναι όλες παραδοσιακές.
Σε ότι αφορά τα δίστιχα, αξίζει να σημειώσω ότι πέραν των γνωστών, στο πρώτο επιτραπέζιο, τα δύο πρώτα τα άκουσα από το Νίκο (Σανξάρ’ς), αυτός τα έγραψε και με εντυπωσίασε ευχάριστα… Δύο-τρία δίστιχα τα εμπνεύστηκε η ταπεινότητα μου. Μέσα είναι και το αγαπημένο μου διπάτ, που απογείωσαν σε πρώτη επιτέλεση παικτικά και ερμηνευτικά ο Μιχάλης Καλιοντζίδης και ο αείμνηστος Γιωργούλης Λαφαζανίδης.
Επίσης, αρκετά δίστιχα είναι προϊόν χαρισματικής έμπνευσης του Αλέξη.
Ένα από αυτά που μου έμεινε ιδιαίτερα είναι αυτό που εμπνεύστηκε (αλήθεια, τυχερή η ποντιακή μούσα από τις θεόσταλτες εμπνεύσεις του…) σε μια στιγμή και ενώ εξελισσόταν ένα πολύ όμορφο μουχαπέτ’ στην Αθήνα, που βρεθήκαμε πριν λίγες μέρες και συγκεκριμένα στη Στέγη της Ένωσης Ποντίων Νικαίας-Κορυδαλλού, ακ’σον λέει με και τραωδεί:
Τα μάρμαρα θα σκών’ ατα
το χώμαν θα χταλεύω
και το κουϊν θ’ ανοίγ’ ατο
σο γιάνι σ’ να κονεύω
Ακούγεται ίσως κάπως ανατριχιαστικό, αν απλά και μόνο το μεταφράσεις, ε;
Όμως, ας το δούμε λίγο σε βάθος…
Πόσο δύναμη έχει η ποντιακή ποίηση που ακόμη και το «ανατριχιαστικό» το μεταμορφώνει σε επιτομή της αληθινής, της γνήσιας αγάπης;
Και, πόσο δυνατά μπορεί να αγαπά κάποιος το άλλο του μισό, για να φτάσει σε σημείο να «πράξει» ακόμη και το «μακάβριο»;;;;
Για αυτό ας ζήσουμε τις στιγμές όσο περισσότερο μπορούμε με τα πρόσωπα που αγαπάμε, γιατί κανείς μας δεν ξέρει… πότε ο Κύριος θα μας καλέσει στη Βασιλεία Του.
Κ’ εμείς έπαιξαμε κ' ετραώδεσαμε, ότι έρθεν σο νούν εμουν, ε'είνο την ώραν…το μοιραζόμαστε μαζί σας, είναι αυτό που ακούτε αυτή τη στιγμή.
Καλή σας ακρόαση!
