قومگرایی را در ایران برای توهین به افراد بکار برده‌اند و این تحقیر حتی در عنوان کتاب دکتر حمید احمدی، از ناسیونالیستهای دوآتشه مقرب به نظام "قومیت و قومگرایی در ایران؛ از افسانه تا واقعیت"، مشاهده می گردد. به خود من هم وقتی در توییتر می‌خواهند فحش بدهند می‌گویند قومگرا. ما برای اینکه نسبت زبان ترکی و عربی و کردی را با هویت ایرانی از نو تعریف کنیم، محتاج بازتعریف و جراحی ملی‌گرایی ایرانی و برسمیت شناختن فارس به عنوان قومیت یا گروه اتنیکی هستیم.
زمان شاه که هنوز جنبش‌های هویتی ترک و کرد و عرب مانند امروز قوی نشده بود، در تبلیغات رسمی گفته می‌شد ترک‌ها در ایران ترک نیستد، آذری هستند که زبان‌شان ترکی شده، یا می‌گفتند عرب‌ها در ایران بعدا عرب شده‌اند، یا اينکه کردی شاخه ای از زبان فارسی است و الی آخر، امروز این جواب نمی‌دهد. ترک‌ها و کردها و عرب‌ها هویت زبانی خودشان را مستقل یا فراتر از زبان فارسی تعریف می‌کنند ولی همچنان خود را ایرانی می‌دانند. (با آنها که خودشان را ایرانی نمی‌دانند کاری ندارم!) ما باید برای این فرمول بیابیم و ملی‌گرایی ایرانی را از نو تعریف کنیم. پذیرش وجود هویتی قومی برای فارسی‌زبانها، و مساوی دانستن آنها از این منظر با ترک‌ها و کردها و ... از لوازم این بازتعریف است. اگر رشد لیبرال دموکراسی در ایران و منطقه به اندازه کافی رخ داد، دوزبانه شدن مناطق ترک‌نشین و کردنشین و عرب‌نشین و بلوچی‌نشین ایران گام مهمی در راستای برابری خواهد بود. منتهی مقدمه آن هم برقراری دموکراسی و آزادی احزاب در چارچوب تمامیت ایران است. ما هم ایرانگرا هستیم، منتهی از نوع خودمان و به شیوه پلورالیستی و برضد شوونیسم در هر پوششی.
