Afil, şeir bir az real, bir az irreal həqiqətlə yazılır. Mən bu şeiri yazanda 19-20 yaşım vardı. Və eynən sən göstərdiyin o ağlığı - Qəmzə arvadın qoca yaşındakı qeyrətini nişan göstərmişdim. O vaxt xəyalıma gəlməzdi ki, sənin kimi bir böyük sənətkar olar bizim kənddə və bu şeiri mən velosiped sürdüyüm o yamacda bu cür oxuyar... Məni kövrəltdin... Oralar uşaq yaddaşımda nəğmə kimi yaşayıb... Və əlimdən gəldiyi qədər ifadə etmişəm... İndi nəğmə ilə özümə qayıdır... Var ol, sənətkar! Əmoğlu olmasan istəyərdim o qayadan yıxılasan. Özümdən istedadlı adamları sevmirəm. Bir tərəf Qarakeşdəndi ) Amma nə edim ki, öz ocağımızdan çıxdın. Allah səni yaradıb mənim səbbimi aldı, səni mənə hədiyyə elədi, sən də mənim sözlərimi oxudun. Bir dəfə demədim məndən oxu. İstəmədim. Əksinə, unutmaq istədim oraları. Qoymadın. Məni kəndimə - kəndimizə qayrtardın. Şeir elə şeydi, zorla əzbərləmək olmur, olsa da ürəkdən gəlmir. Bu ilahi işdi. Bizi həm genetik, həm mənəvi qohum eləyənə şükür! Laçını qaytarana şükür. O şəlaləyə şükür. O ağlığa şükür. Qəmzə anaya şükür. Sənətə şükür. Səni öpürəm. Var ol.

свернуть