Ostrów Wlkp. Profesor Jerzy Pietrzak wspominał kapitana Jana Kamińskiego ostrowskiego bohatera II wojny światowej. Był synem Walentego (ślusarz–rusznikarz)[1] i Agnieszki z Klatkiewiczów, absolwentem Gimnazjum Męskiego w Ostrowie Wielkopolskim.[1] W 1928 wstąpił do Korpusu Kadetów Nr 3 w Rawiczu, a w 1933 roku jako wzorowy elew skierowany do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie[1]. Jego braćmi byli między innymi Tadeusz Kamiński (uczestnik Powstania Warszawskiego) i Władysław Kamiński (pilot Poznańskiego Dywizjonu 302)[potrzebny przypis].
Odznaka Szkoły Podchorążych w Komorowie
Służba wojskowa i działalność konspiracyjna[edytuj]
Zawodową służbę wojskową rozpoczął w 1935 w stopniu podporucznika w 81 Pułku Strzelców Grodzieńskich im.Stefana Batorego[1] w Grodnie. W latach 1936–1939 dowodził w pułku 7 kompanią szkolną.
Uczestnik wojny obronnej 1939. Walczył w składzie 29 Dywizji Piechoty, która 8 września została rozbita przez Niemców. Jan Kamiński uniknął niewoli i przedostał się w rejon Kampinosu[1]. Na początku listopada 1939 roku nielegalnie przedostał się do Ostrowa Wlkp. i będąc zakonspirowany przez podziemie prowadził tajną działalność wojskową. Od kwietnia 1940 wchodził w skład sztabu inspektoratu rejonowego ZWZ w Ostrowie Wielkopolskim[1]. Utworzył w latach 1940–1941 szereg terenowych placówek ZWZ. Nawiązał w Kępnie, Jarocinie i Krotoszynie współpracę z komendami obwodowymi oraz zorganizował grupę kurierów do utrzymania łączności z komendą Poznańskiego Okręgu ZWZ[1]. Jesienią 1941 po rozbiciu struktur poznańskich Związku przez gestapo zajmował się ponowną organizacją Okręgu w Poznaniu. Koordynował łączność ZWZ Wielkopolski z Komendą Główną Związku[1]. Jako mandatariusz Komendy Głównej odbudowywał w latach 1941–1942 sieć organizacyjną Poznańskiego Okręgu, a inspekcji okręgu dokonywał przebrany w mundur niemieckiego kolejarza[1]. W sierpniu 1942 w sztabie okręgu pełnił kolejno funkcje: szefa wydziału organizacyjnego, łączności, Biura Informacji i Propagandy, a awansując do stopnia kapitana szefa sztabu AK na Poznańskie[1]. Realizował od wiosny 1943 proces scalania wojskowych organizacji podziemnych Wielkopolski z AK. 3 lutego 1943 za ofiarność i odwagę został przez komendanta głównego AK odznaczony Krzyżem Walecznych, a w połowie tegoż roku otrzymał stopień majora służby stałej[1].
15 października 1943 roku, po wskazaniu przez konfidenta został aresztowany i osadzony w Poznaniu (Dom Żołnierza, Fort VII). Informował sztab okręgu w przemycanych z więzienia grypsach o rozmiarach dekonspiracji i ostrzegał zagrożonych. Po śledztwie 7 czerwca 1944 został rozstrzelany w obozie żabikowskim[1]. Miejsce jego pochówku nigdy nie zostało odkryte.
