«Εκ μέρους των λιγοστών ακόμα εν ζωή – προφανώς και των πολλών χιλιάδων που δεν ζουν πια – Σταλινικών-Ζαχαριαδικών κομμουνιστών, ανταρτών του ηρωικού και τρισένδοξου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, αλλά και νεότερων επαναστατών κομμουνιστών οφείλω καταρχήν να επαινέσω και ΔΗΜΟΣΙΑ τον αντάρτη των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, σημερινό σεμνό και αθόρυβο μα μεγάλο ποιητή και συγγραφέα ΑΛΕΞΗ ΠΑΡΝΗ για τη θαρραλέα και γενναία στάση του αλληλεγγύης και συμπαράστασης στο μεγάλο ΗΡΩΑ του λαού μας εξόριστο στη χρουστσο-μπρεζνιεφική Σοβιετική Ένωση ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, δεσμώτη, για 35 ολόκληρα χρόνια (17 ζωντανός και 18 νεκρός), των ΔΗΜΙΩΝ της αντικομμουνιστικής σοσιαλφασιστικής κλίκας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν-Σουσλόφ-Αντρόποφ, κ.λ.π., και των διορισμένων ως «ηγεσία» στο νέο ρεφορμιστικό «Κ»ΚΕ υποτακτικών της δεξιάς οπορτουνιστικής σοσιαλδημοκρατικής ομάδας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Δημητρίου-Τσολάκη-Φλωράκη-Λουλέ, κλπ., ο οποίος, ακριβώς γι’ αυτή του τη στάση, υπέστη συνεχείς διώξεις, διατρέχοντας άμεσο κίνδυνο να βρεθεί κι ο ίδιος εξόριστος και να αφήσει τα κόκαλά του, όπως ο Ζαχαριάδης και άλλοι κομμουνιστές, στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας. Μια αξιοθαύμαστη και αξιοζήλευτη προλεταριακή αλληλεγγύη και αμέριστη συμπαράσταση – δίπλα σ’ εκείνη τη μεγαλειώδη μαζική των χιλιάδων Ζαχαριαδικών της ηρωϊκής Τασκένδης ανταρτών του ΔΣΕ – εκείνες τις παγερές νύχτες της άγριας και σκοτεινής εποχής της νέας καπιταλιστικής ρεβιζιονιστικής Σοβιετικής Ένωσης που όλα «τα σκιάζε η φοβέρα» της αντεπαναστατικής βίας και της φασιστικής τρομοκρατίας του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και τα «πλάκωνε η σκλαβιά» της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης που ανέτρεψε, μετά το θάνατο-δολοφονία του μεγάλου ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, με βίαιο πραξικοπηματικό τρόπο τη Διχτατορία του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και κατάργησε το σοσιαλισμό-κομμουνισμό, ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο στο πισωδρομικό προτσές της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 του περασμένου αιώνα με τις καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις των Μπρέζνιεφ-Κοσύγκιν της Ολομέλειας του Σεπτέμβρη 1965.»

свернуть