سهراب ما رو تشویق می کنه که بیشتر تخیل کنیم تا ببینیم، به همین دلیل در تنه درختانش، بخشی از طبیعت رو نشون ما می ده و از ما می خواد که بقیش رو خودمون تخیل کنیم.
اثر « بدون عنوان»، حاصل یورش ضربه‌قلم‌های سریع، روان و قدرتمند نقاشه که حجمی شفاف و در هم‌فشرده از درختان رو در سرتاسر بوم نمایش میده. دامنه شاخه‌های درختان در این اثر، تا مرکز تصویر پایین اومده و سنگینی خاصی به ساختار اثر القا کرده، اما اون‌چه که باعث دیده‌شدن این توده عظیم می‌شه، امتداد فضاهای خالی در طرفین تابلوست که به مثابه بیابانی تهی، مخاطب رو به کاوش وا می‌داره؛ بیان بصری ساده، موجز و شاعرانه که وجه تمایز آشکار نقاشی‌های سپهری با همنسلانش به شمار می ره.
ته‌رنگ اخرایی که زمینه اثر حاضر رو ساخته رنگمایه محبوب سهراب سپهری و مشخصه بسیاری از آثارشن. حرکت عمودیِ سیاه و سبزها، در ترکیب‌بندی و نیز در جزییاتِ ضربه‌ها یادآور ضربات نقاشی آبمرکبی ژاپنی است.
آن‌چه که این اثر رو در میان تجارب تجسمی سهراب سپهری برجسته می‌سازه، تنه‌های درختانی هستن که با ضربات مطمئن عمودی و با سرعت و قدرت ترسیم شدن و نشان از برون‌ریزی هیجانی هنرمند دارن.
مجموعه رنگ‌های سپهری خاص و شخصی ان. رنگ‌هایی که به قول سپانلو «طیف هم‌خانواده رنگ‌های اقلیم ایران» هستن و نشون میدن که روح ایران در هنر سپهری زندگی می‌کنن. منتقد برجسته هنری کریم امامی گفته بود، سهراب سپهری چشم خود را عادت داده بود که تنها خطوط اصلی رو ببینه.
