#ListOfPersianPoets #شاعران_ایرانی #TheLiteratureOFIRAN
EN:
Saadi Shirazi
Abū-Muhammad Muslih al-Dīn bin Abdallāh Shīrāzī (Persian: ابومحمّد مصلح‌الدین بن عبدالله شیرازی‎), better known by his pen name Saadi (/ˈsɑːdi/; Persian: سعدی‎, IPA: [sæʔˈdiː]), also known as Sadi of Shiraz (سعدی شیرازی, Saʿdī Shīrāzī; born 1210; died 1291 or 1292), was a major Persian poet and prose writerof the medieval period.
[ Ссылка ]

Hafez
Xāja Shams-ud-Dīn Moḥammad Ḥāfeẓ-e Shīrāzī (Persian: خواجه شمس‌‌الدین محمّد حافظ شیرازی‎), known by his pen name Hafez (حافظ, Ḥāfeẓ, 'the memorizer; the (safe) keeper'; 1315-1390) and as "Hafiz",was a Persian poet, whose collected works are regarded by many Iranians as a pinnacle of Persian literature.
[ Ссылка ]

Khwaju Kermani
Khwaju Kermani (Persian: خواجوی کرمانی‎; December 1209 – 1349) was a famous Persian poet and Sufi mystic from Iran.
[ Ссылка ]

Baba Kuhi of Shiraz
Baba Kuhi of Shiraz (948 - 1037 CE) was a 10th- and 11th-century Persian Sufi mystic. Probably born in Shiraz (now in Southern Iran). As a young man he met the Arab poet Al-Mutanabbi and the well-known Sufi Abū ʿAbdallāh Moḥammad.
[ Ссылка ]

Sibawayh
Sibawayh (Arabic: سِيبَوَيْهِ‎ Sībawayhi or Sībawayh; Persian: سِیبُویه‎‎ Sībūyah [siːbuːˈjeː], Dari: [siːbuːˈjæː]; c. 760–796), whose full name is Abu Bishr Amr ibn Uthman ibn Qanbar al-Basri (أَبُو بِشْر عَمْرو بْن عُثْمَان بْن قَنْبَر ٱلْبَصْرِيّ, ’Abū Bishr ‘Amr ibn ‘Uthmān ibn Qanbar al-Baṣrī), was a Persian[5][6] leading grammarian of Basra and author of the earliest book on Arabic grammar and linguistics. His famous unnamed work, referred to as Al-Kitāb, or "The Book", is a five-volume seminal discussion of the Arabic language.
[ Ссылка ]

Sheikh Ruzbehan
Abu Muhammad Sheikh Ruzbehan Baqli (1128–1209) was a Persian[1] poet, mystic, teacher and sufi master. He wrote about his own life as well as published commentaries on Sufi poets and ideas.
Baqli's most renowned work was his autobiography Unveiling of Secrets or Kashf al-asra.
[ Ссылка ]

FA:
سعدی
ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلِح بن عبدالله بن مشرّف (۶۰۶ – ۶۹۰ هجری قمری) متخلص به سعدی، شاعر و نویسندهٔ پارسی‌گوی ایرانی است. اهل ادب به او لقب «استادِ سخن»، «پادشاهِ سخن»، «شیخِ اجلّ» و حتی به‌طور مطلق، «استاد» داده‌اند. او در نظامیهٔ بغداد، که مهم‌ترین مرکز علم و دانش جهان اسلام در آن زمان به حساب می‌آمد، تحصیل و پس از آن به‌عنوان خطیب به مناطق مختلفی از جمله شام و حجاز سفر کرد. سعدی سپس به زادگاه خود شیراز، برگشت و تا پایان عمر در آن‌جا اقامت گزید. آرامگاه وی در شیراز واقع شده‌است که به سعدیه معروف است.
[ Ссылка ]

حافظ
خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی (۷۲۷ هجری قمری / ۱۳۱۵ میلادی – ۷۹۲ هجری قمری / ۱۳۹۰ میلادی) مشهور به لِسانُ‌الْغِیْب، تَرجُمانُ الْاَسرار، لِسانُ‌الْعُرَفا و ناظِمُ‌الاُولیاء، شاعر فارسی‌زبانِ سدهٔ هشتم ه‍.ق شیراز است. بیش‌تر شعرهای او غزل است. مشهور است که حافظ به شیوهٔ سخن‌پردازی خواجوی کرمانی گرویده و همانندیِ سخنش با شعرِ خواجو مشهور است. هر سال در ۲۰ مهر مراسم بزرگ‌داشت حافظ در آرامگاهش در شیراز با حضور پژوهشگرانی از اقصا نقاط دنیا برگزار می‌شود. در تقویم رسمی ایران ۲۰ مهر روز بزرگداشت حافظ نامیده شده‌است.
[ Ссылка ]

خواجوی کرمانی
کمال‌الدین ابوالعطاء محمودبن علی‌بن محمود، معروف به «خواجوی کرمانی» (زاده: ۶۸۹ ه‍.ق در کرمان – درگذشت: ۷۵۲ ه‍. ق در شیراز) یکی از شاعران نیمهٔ اول قرن هشتم است. آرامگاه خواجو در تنگ الله اکبر شیراز است. وی از شاعران عهد مغول است و اشعاری در مدح سلاطین منطقه فارس در کارنامهٔ خود دارد.
[ Ссылка ]

باباکوهی
باکویه شیرازی یا علی ابوعبدالله ابن باکویه که به باباکوهی نیز نامدار است (زادهٔ نزدیک به سال ۳۳۷ هجری در شیراز - درگذشتهٔ ۴۴۲ هجری) از شاعران ایرانی است.
[ Ссылка ]

سیبویه
ابوبشر عمرو بن عثمان بن قنبر سیبویه (۱۴۰ هـ / ۷۶۰ م-۱۸۰ هـ / ۷۹۶ م) معروف به سیبویَه شیرازی از دانشمندان ایرانی صرف و نحو زبان عربی و پیشوای مکتب نحوی بصره بود که آرامگاهش در شهر شیراز است. معنی نام او «منسوب به سیب» است. بسیاری از نام‌های ایرانی پیش از اسلام و اوایل دوره اسلامی به پسوند نسبی -ویه ختم می‌شد همچون «دادویه»، «زادویه» و غیره. عربها و به تبع آن‌ها غربیان نام سیبویه را به صورت سیبَوَیه (Sibawayh) یا سیبِوَیْهْ تلفظ می‌کنند.
[ Ссылка ]

شیخ روزبهان
روزبهان ابومحمدبن ابی نصربن روزبهان بقلی فسایی شیرازی، معروف به «شیخ شطّاح» و «شطّاح فارس» عارف اهل فارس بود.
او در سال 506 هجری شمسی ۵۲۲ هجری قمری در خانواده‌ای دیلمی الاصل در فسا به دنیا آمد.
[ Ссылка ]

We hope follow us
[ Ссылка ]

свернуть