Μια σκακιέρα που λέγεται ζωή κι όλοι θέλαν να ΄μουν το πιόνι,
μαριονέτα χαλασμένη που δεν σηκώνει
αφού η ψυχή μου δεν ανοίγει, η κατάσταση με πνίγει
με μια αύρα υποκρισίας το μυαλό μου το τυλίγει
μια ομίχλη δειλίας σπέρνει γύρω της ευχές
τα όνειρα να γίνονται απότομα πληγές,
βασανιστικές, εξοντωτικές, εξώπροικές
μαχαίρι στη καρδιά μου είναι εικόνες σαν κι αυτές,
όμως η ώρα για τα τελευταία λόγια που είναι μακριά
κι εσωτερική ελευθερία διαλέγω ξανά,
σκόρπιες λέξεις μαζεύω, χτίζω σκέψεις στο χαρτί,
υπερένταση που σέρνει μαζί της την οργή
για όλα εκείνα που το φως ξέρουν να κρύβουν μ’ ένα ψέμα
και που πάντα αφήνουν πίσω τους κηλίδες από αίμα,
είναι ανώδυνο όμως το ταξίδι μες της φαντασίας τα μονοπάτια,
ξενυχτάω με τα όνειρα μου και κομμάτια από το χθες
επειδή κατάλαβα καλά πως μόνο έτσι
η ζωή μου θα κυλήσει με τον τρόπο που σε μένα θα αρέσει
κι όσο αντέξει η αντίσταση αυτή στο δόγμα θα επιτρέψει
μια πορεία στο φως και το καλύτερο μονοπάτι γι’ αυτήν θα επιλέξει.

Μια πορεία στο φως κι ένας γκρίζος ουρανός
να κλαίει κι εγώ πάλι νιώθω μοναχός,
επαναστατώ λοιπόν με τις τύψεις πολεμώ στο παρελθόν,
μια πορεία στο φως κι ένα γέλιο θαρρείς τόσο παιδικό,
μελαγχολικό για να δεις και το αστέρι που ανατέλλει
είναι μουσική, κλείς’ τα μάτια, άκου, ταξίδεψε κι εσύ.

Σ’ ένα σύννεφο αντί για μαγικό χαλί
βρίσκομαι πάνω και βλέπω ψηλά από κει
κάποια κορμιά χωρίς σκιές
που έχουνε χάσει σε κακές στιγμές του χθες,
σαν ένα άστρο που πέφτει προς τη γη
έχουνε πάψει να πιστεύουνε σ’ εκείνη την ευχή
που ήτανε χαμένη, σε τάφους του ταμένη
και τώρα πια κανείς απ’ αυτούς δεν επιμένει
μα όπως αρχίζει η μουσική μας παράσταση
κι όλα σου θυμίζουν μια στρωμένη επανάσταση
η μελωδία έρχεται και σε καταφέρνει, την ψυχή σου ησυχάζει
σαν πίσω φέρνει εκείνο το φως που είχαμε χαμένο,
μ΄ εκείνο το χαμόγελο που ήταν πικραμένο
κι αν ένα δάκρυ έχει κυλίσει
τίποτα από κακό δεν έχει λησμονήσει,
κοίτα τι μας θυμίζει ένας γέροντας σοφός
πως τις ζωής τα μονοπάτια κανείς δεν μένει μοναχός,
τ’ αστέρια μιας ράτσας κατευθύνει ο ουρανός
και όλοι τώρα ακολουθούν πορεία στο φως.

Μια πορεία στο φως κι ένας γκρίζος ουρανός
να κλαίει κι εγώ πάλι νιώθω μοναχός,
επαναστατώ λοιπόν με τις τύψεις πολεμώ στο παρελθόν,
μια πορεία στο φως κι ένα γέλιο θαρρείς τόσο παιδικό,
μελαγχολικό για να δεις και το αστέρι που ανατέλλει
είναι μουσική, κλείς’ τα μάτια, άκου, ταξίδεψε κι εσύ.

Μονάχος μου ταξίδευα με άγνωστη πορεία
με στόχο απλά να βρω στον κόσμο λίγη ουσία,
εμπόδια στο δρόμο μου θα στέκονται πολλά
όμως τ’ όνειρο θερμαίνει τη δική μου τη καρδιά.
Αισθάνομαι πως πλάι μου δεν έμεινε κανείς,
για ανδρείκελο με είχαν, μα τι να θυμηθείς
πως οι λίγοι κι οι εκλεκτοί προνόμια θα έχουν,
ενώ οι άλλοι έξω απ’ τη φάση, για πάρτι τους θα τρέχουν,
μήπως το κρυμμένο φως όλοι μας θα δούμε
αλλά καταβάθος δεν αξίζει γιατί κάποιοι θα κοπούνε,
κανόνες κι αντιλήψεις φτιαγμένες με σοφία
με στόχο να γιατρέψουν τη δική σου απληστία.
Όμως ποιος μπορεί να καθορίζει τη ζωή μας
κι αν νομίζει πως γνωρίζει την ευχή της ψυχής μας,
ας καταλάβει πια πως τα ψέματα τελειώσαν
και τώρα όλοι ξέρουν ποιοι χρωστούν και ποιοι πληρώσαν,
το δίκιο είμαι σίγουρος πως είναι απ’ τη μεριά μου
γι’ αυτό τριγύρω κοίτα και ξέχνα τη σκιά μου
κι από ψηλά σαν μας βλέπει ο θεός
Razastarr, πορεία στο φως.

свернуть