Qurban etdiyimizlə deyil,
qurban verdiyimizlə ölçülər nə qədər İNSAN olduğumuz...
Nə qədər bacara bilirik ki,
yanımızda gözlərindən ölüm yağan bir həyat küskününü ovutmağı?
Nə qədər anlaya bilirik ki, qürurundan susan,
əslində isə ehtiyacdan özünü unudan birini?
Nə qədər istəyirik ki, hər kəsin bu dünyada xoşbəxt olmağını?
Nə qədər var oluruq ki, olmalı olduğumuz yerlərdə?
Nə qədər üzülə bilirik ki, insanların aşa bilmədiyi ağrı-acılarına?
Nə qədər sevinə bilirik ki, birinin bizim qazana bilmədiyimiz uğurları qazanmasına?
Nə qədər sevə bilirik ki, uçuruma yuvarlanan, hansısa alçağın aldatdığı,
hislərini məhv etdiyi bir insana?
Nə qədər yaşaya bilirik ki, insanlıq adına insan kimi?
Axı,nə qədər varıq ki?
Axı,necə varıq ki?
Gözümüz önündə asılır xəyallarından insanlar,
yanır lazımsız olduğunu düşünən bədənlər, atılır uçuruma min məzarlı ürəklər.
Axı,nə qədər varıq ki ?
Axı,necə varıq ki?
Öləndə yadımıza düşür dünən sağlığına diqqət yetirmədiklərimiz?
Ən böyük günahkar elə bizik, biz.
Bizik bir-birimizi bitirən də, gülə-gülə əzab verən də,
boş ümidlər verib ümidindən asanlar da,
ağır gündə, vacib gündə yalnız qoyub, ölümünə susanlar da.
Bizik əlində kitab olanı yox, mikrafon tutanları alqışlayanlar da.
Bizik iş elanlarında 18-25 yaşlı qız axtarıb seks köləsi edənlər də.
Bizik övladını pul-paraya, şan-şöhrətə satıb,
ömrü boyu bir mətbəxə salanlar da.
Bizik yalnız özünü düşünüb başqalarına qapı bağlayanlar da.
Bizik yaltaq istedadsızı tərif edib,
qürurlu istedadlıdan yaltaqlıq umanlar da.
Bizik hələ də xanlıqlar dövrünün düşüncəsində olub
bircə öz kənd-kəsəyini, öz qohum-qonşusunu tərif edənlər də.
Bizik bu torpağı min yerə bölüb,
sonra da neft Xəzərinə qısılanlar da.
Bizik hasarlanmış qəsrlərdə canlı ölülər saxlayanlar da.
Bizik elə öz sabahlarımızı öz əlimizlə zülmətə bürüyənlər də.
Bizik QURBAN etdiklərimizə baxıb qürurla gülənlər də...

свернуть