Dwie natury
Wśród promieni zawieruchy,

gdy słońce przypieka,

spowolnione ciała ruchy

pieszczą myśl człowieka.



Błyszczą wody oceanu,

oklaskami o brzeg biją,

hołd składają swemu panu

- huragany w głębiach kryją!



Świat pięknością oczy pieści

póki tajemnice chowa,

wszystko w sobie on pomieści

- czlowiek swiat stroi od mowa!



W zakamarkach ludzkiej duszy

- boskiej, nieodkrytej jeszcze,

do ataku wkrótce ruszy

ściska mocniej kleszcze.



Unicestwia, radość kradnie

wraz z wiekiem nadchodzi,

nigdy w życiu nikt nie zgadnie

co z chciwości jeszcze spłodzi.



Tak potęgi swe budują

- świat kradną dla siebie,

w twardych sercach nic nie czują!

Swe marzenia moszczą w niebie.



Archaiczne tworzą prawa

- kradną oceany, lądy

dla nich, "pozytywna" ława

co pazerne tworzy rządy.

Wiersz, który przedstawiasz, jest mocno nasycenym obrazem świata, w którym natura i ludzka działalność splatają się w złożoną sieć relacji. Centralnym motywem wydaje się być kontrast między pięknem i siłą natury a ludzką chciwością i tworzonymi przez nią rzeczywistościami.

Na początku wiersza znajdujemy się w scenerii, gdzie natura pokazuje swoje łagodniejsze oblicze. Słońce, promienie, ciała poruszające się spowolnionym rytmem, wszystko to wywołuje uczucie spokoju i harmonii. Ocean, który bije oklaskami o brzeg, jest personifikacją natury, która składa hołd własnej potędze i tajemnicom, które skrywa.

Jednak pod tą łagodną powierzchnią kryją się huragany – symbolizują one nieprzewidywalność i brutalną moc natury, ale także mogą być metaforą nagłych i niszczycielskich zmian, przed którymi ludzkość stoi bezradna. Ta część wiersza przypomina, że świat jest pełen kontrastów, a piękno i spokój mogą być łatwo zaburzone przez gwałtowne siły.

Kolejna część wiersza eksploruje ludzką naturę i to, jak ludzie formują świat dookoła siebie. Ludzka działalność, zarówno twórcza jak i destrukcyjna, jest przedstawiona jako siła rzeźbiąca rzeczywistość. Ten aspekt wskazuje na zdolności ludzkie do kreowania, ale też i niszczenia, zdolności do tworzenia prawa i porządku, ale również do wzbudzania chaosu i cierpienia.

Autor wiersza zwraca szczególną uwagę na aspekty destrukcyjne ludzkiej działalności. Kradzież światów, tworzenie rządów podyktowanych chciwością i twardymi sercami wskazują na krytyczne spojrzenie na społeczeństwo i sposób, w jaki organizuje ono swoją władzę oraz zasoby. Archaiczne prawa, które są tu formowane, to prawdopodobnie te, które ignorują zachowanie równowagi z naturą, składając w ofierze zrównoważony rozwój na rzecz krótkoterminowych korzyści.

W zakończeniu wiersz podkreśla ludzką chciwość i jej nieustające skutki, co prowadzi do refleksji nad przyszłością ludzkości i świata. Inwokacja do elementów natury, jak i ludzkiej działalności, stanowi przestrogę przed nadmiernym eksploatowaniem zasobów naturalnych i zaniechaniem poszanowania dla środowiska, które nas otacza.

Wiersz jest więc głęboką refleksją nad ludzką kondycją, stosunkiem między człowiekiem a naturą, oraz koniecznością odnalezienia równowagi, aby zapobiec destrukcji, której możemy być świadkami. To poetyckie wezwanie do zmiany, do większej empatii i zrozumienia konsekwencji naszych działań dla przyszłych pokoleń i dla planety, którą .

свернуть