Opis TĘŻNI poniżej.

Tężnia -- budowla z drewna i gałęzi tarniny służąca do zwiększania stężenia soli w solance. Tężnie służyły w przeszłości do uzyskiwania soli kuchennej, obecnie jako ogromne inhalatoria w kurortach.

BUDOWA:

Tężnie wynoszono zazwyczaj w postaci długich, kilkupiętrowej wysokości budowli o długości nawet do kilkuset metrów. Wnętrze drewnianej konstrukcji wypełnione jest wiązkami gałązek tarniny, na które z góry spływa solanka rozbijając się o poszczególne gałązki. Pod tężnią zwykle znajduje się basen do odbioru solanki. Celem całego procesu jest uzyskanie co najmniej 16% (maksymalnie ok. 27%) roztworu NaCl w wodzie. Proces tężenia mocno uzależniony jest od pogody. Podczas słonecznego i wietrznego dnia parowanie jest najintensywniejsze co daje najlepsze efekty, w dni deszczowe i mgliste tężenie nie następuje prawie w ogóle. W dniach niekorzystnych oraz w nocy odłączano dopływ solanki.

LECZNICTWO:

Rozwój innych sposobów pozyskiwania soli oraz wzrost znaczenia balneologii w lecznictwie spowodował, że tężnie stały się miejscem służącym do zażywania inhalacji powstałego w ich otoczeniu specyficznego aerozolu. Mikroklimat powstały wokół tężni wykorzystywany jest w profilaktyce i leczeniu schorzeń górnych dróg oddechowych, zapalenia zatok, rozedmy płuc, nadciśnienia tętniczego, alergii, nerwicy wegetatywnej i w przypadku ogólnego wyczerpania.
Powstawanie bogatych w sole aerozoli podczas produkcji było efektem niepożądanym gdyż prowadziło do utraty soli, natomiast w inhalacji największe znaczenie ma właśnie skład aerozolu. Tężnie konstruowane w celach leczniczych różnią się nieco do tężni produkcyjnych. Przede wszystkim solanka spływa głównie po ścianach, które są pionowe (a nie rozszerzające się u podstawy) by stworzyć jak największą ilość leczniczej mgiełki.

Największe w Europie, najsłynniejsze i najstarsze (XIX wiek) polskie tężnie znajdują się w Ciechocinku (woj. kujawsko-pomorskie). Pozostałe to (w nawiasie: data uruchomienia):
Tężnia w Konstancinie (1978) (woj. mazowieckie), Tężnie w Inowrocławiu (1999) (woj. kujawsko-pomorskie), Tężnia w Grudziądzu (2006) (woj. kujawsko-pomorskie), Tężnia w Busko-Zdroju (2008) (woj. świętokrzyskie), Tężnia w Rabce tężnia o kształcie cylindrycznym (czerwiec 2009), Tężnia w Sołonce (kaskada solankowa), (sierpień 2010) (woj. podkarpackie).
Natomiast w Niemczech tężnie możemy znaleźć w następujących miastach: in GERMANY: Bad Dürkheim (1736), Bad Dürrenberg, Bad Essen, Bad Karlshafen (1986), Bad Kreuznach (1732), Bad Kösen, Bad Nauheim, Bad Oeynhausen, Bad Orb (1806), Bad Rappenau (2008), Bad Reichenhall (1911), Bad Rothenfelde (1777), Bad Salzelmen (part of Schönebeck, 1756), Bad Salzhausen (around 1600), Bad Salzuflen (18th century), Bad Salzungen, Bad Sassendorf, Bad Soden (part of Bad Soden-Salmünster, 2006), Bad Sooden-Allendorf, Eibach (part of Dillenburg, 2004), Hamm (2008), Lüneburg (1907), Rheine (Saline Gottesgabe), Salzgitter-Bad (2009), Salzkotten.

HISTORIA:

Pierwotnie, w XVII-XVIII w. na drewniane konstrukcje pokryte gałązkami tarniny wylewano szuflami solankę która rozpryskiwała się na gałązkach i spływała do zbiornika pod tężnią. Proces ten wielokrotnie powtarzano co pozwalało uzyskać większą gęstość solanki. Dzięki temu zabiegowi podczas warzenia zużywano mniej energii cieplnej potrzebnej do odparowania wody z solanki i krystalizacji soli. Zastosowanie pomp pozwoliło na budowanie o wiele wyższych tężni o wieluset metrowej długości. Nie zmieniło to zasady działania tężni, solanka grawitacyjnie spływała po gałęziach tarniny.

Jeśli chcesz wiedzieć więcej zajrzyj na:
[ Ссылка ],
[ Ссылка ]

свернуть