Өткен ғасырдың 20 – 30 жылдары Қазақ даласында большевиктер қасақана ұйымдастырған алапат зұлымдықтың салдарынан халқымыздың 70 пайызы аштан қырылып қалды. Сайын даланы жалмауыздай жалмаған ашаршылық қасыретінің шындығы ашылмай әлі күнге дейін ақиқаттың айбарынан жел есе қойған жоқ.
Адам төзгісіз қасыретпен күресіп, ажалмен арпалыса жүріп аштан өлмеудің қамын жасаған аңшы-бүркітші отбасының алдында өте қиын таңдау тұр еді. Басқа түскен қиындыққа мойынсұнып ажалға бас иіу немесе қалай да жанталасып тіпті адамдықтан аттаса да тірі қалу.
=================================================================================
This film is the first one to be fully dedicated to the Famine Genocide in Kazakhstan.
70% of indigenous population of Kazakhstan died during the Great Famine, artificially imposed on people in the 1920s by the Bolsheviks. Overcoming blind fear of death and despair, an eagle hunter Turar and his wife Nuria try to save their family. He faces a moral dilemma:
To stay human or survive at any cost, denying all human values.
The story is based on real historical events that the indigenous people of Kazakhstan had to live through in the 1920s-1930s, when the Famine Genocide claimed the lives of about 70% of the country’s population. Overall, around 47 million people suffered from starvation all over the Soviet Union. During those 10 years of famine, the Soviet state lost tens of millions of its citizens. Percentage-wise, the harm inflicted on the Kazakh people during Stalin’s Genocide can be compared to the damage done by the Khmer Rouge in Kampuchea.
This mass genocide against the Kazakh nation was covered up by the Stalinist regime. During this difficult time for USSR, Europe and America extended a helping hand. American Relief Administration (ARA) and American Jewish Joint Distribution Committee (JDC) saved more than 10 million lives from starving to death.
This aid was never officially acknowledged by the communist regime of the USSR.
