آوازی استاد شجریان_آواز ابوعطا
(قسمت اول)
************************************
[ Ссылка ]
************************************
ابوعطا یکی از آوازهای موسیقی ایرانی است و از ملحقات دستگاه شور دانسته می‌شود.

این آواز بر محوریت دستگاه شور است اما شروع آن از درجهٔ دوم شور است و نت شاهد آن درجهٔ چهارم شور است.

گوشهٔ حجاز در آواز ابوعطا نقشی کلیدی دارد و اوج آواز ابوعطا در این گوشه اجرا می‌شود.
اجرای آواز ابوعطا معمولاً با فرود به محور اصلی دستگاه شور خاتمه می‌یابد. 

ابوعطا آوازی ایست حزین و درون گرا؛ البته شدت حزن آن در مقایسه با دشتی کمتر است،چنانچه در گوشه حجاز که اوج آواز ابوعطاست این حزن در جایی به دلیل نزدیک شدن به آواز دشتی به اوج خود
می­رسد.
احساسی که این آواز به شنونده­ایش منتقل می­کند، باعث می­شود که او از جهان بیرون به جهان درون خود پناه برد و به واقع جایگاه زمانی مناسب برای شنیدن این آواز هنگام غروب خورشید یا در انتهای شب است.

ریشهٔ نام ابوعطا مشخص نیست؛ این آواز با نام‌های سارنج و دستان عرب نیز شناخته می‌شود و ممکن است با یکی از راگاهای همنام هندی مرتبط باشد.

استفاده از آواز ابوعطا در موسیقی بومی ایران بسیار رایج است و بخشی از موسیقی مذهبی نیز در این آواز (به ویژه در گوشهٔ حجاز که حس و حال «عربی» دارد)
اجرا می‌شود.
************************************
_گوشه‌های ابوعطا:

سَیَخی

حجاز

چهارباغ؛ (دارای یک ریتم سه ضربی آهسته است و می‌تواند به عنوان یک درآمد برای گوشه‌ی حجاز باشد.)

گبری؛ (این گوشه در پرده‌های حجاز نیز اجرا می‌شود و دارای یک روند نزولی از درجه‌ی پنجم به نت پایه‌ی شور است.
این گوشه معمولاً با اشعاری در بحر هَزَج مُسَدَّس مقصور (بر وزن مَفاعیلُن مفاعیلن مفاعیل) و بیشتر با دوبیتی‌های باباطاهر خوانده می‌شود.)

کرشمه؛ در ابوعطا

دوبیتی؛ در ابوعطا

بسته نگار؛ در ابوعطا

رامِکلی؛ (این گوشه را داریوش طلایی به عنوان گوشه‌ای در ابوعطا دانسته)
************************************
[ Ссылка ]

свернуть