Stagflacja: krótka definicja - czym jest?

Zapraszam do grupy widzów na Facebooku:
[ Ссылка ]

Stagflacja to sytuacja, w której jednocześnie występuje podniesiona inflacja oraz stagnacja gospodarcza.
Jest to zjawisko trudne dla gospodarki i społeczeństwa i jednocześnie stanowiące duże wyzwanie dla banku centralnego i rządu, gdyż zwalczanie stagflacji nie jest łatwe, tym bardziej, że często towarzyszy mu wzrost bezrobocia.

0:00 Wstęp
0:14 Definicja stagflacji
0:36 Przyczyny stagflacji
1:46 Dlaczego stagflacja jest tak problematyczna?
3:04 Stagflacja, a nauka ekonomii
4:08 Stagflacja w USA
7:52 Podsumowanie

Jakie są przyczyny stagflacji?

Najczęściej jako przyczyna stagflacji wskazywany jest negatywny szok podażowy, czyli znaczne ograniczenie dostępności kluczowych zasobów np.
Ropy naftowej, żywności, energii, gazu ziemnego
Jako inną przyczynę wskazuje się zbyt łagodną politykę monetarną, która doprowadza do nadmiernego zwiększenia podaży pieniądza, co choć pierwotnie prowadzi do ożywienia gospodarczego, po pewnym okresie skutkuje wzrostem inflacji i spadkiem PKB, czyli stagflacją.
Ponadto stagflacja może być również skutkiem pęknięcia bańki gospodarczej (na przykład na rynku nieruchomości lub giełdzie), w wyniku którego następuje szybkie schłodzenie gospodarki i rozpoczyna się bolesny proces dostosowawczy do właściwej struktury produkcji.
Ostatnią, wymieniają przyczyną, tym razem natury historycznej jest zakończenie standardu złota poprzez zerwanie z systemem z Bretton Woods w 1973 roku. Do tego czasu waluty papierowe miały oparcie w złocie, co ograniczało dodruk pieniądza. Od tego czasu państwa znacznie zwiększyły podaż pieniądza, co w dłuższej perspektywie przełożyło się na wzrost stagflacji.

Dlaczego stagflacja jest tak problematyczna?

Ze społecznego punktu widzenia mamy do czynienia z kumulacją dwóch negatywnych zjawisk. Pierwszym jest spowolnienie gospodarcze lub recesja objawiające się spadkiem produkcji oraz spadkiem PKB, co przekłada się na brak wzrostu płac, lub nawet spadek płac: społeczeństwo biednieje.
Drugim jest podniesiona inflacja. To z kolei sprawia, że zgromadzone oszczędności zaczynają tracić na sile nabywczej oraz dodatkowo przyczynia się do spadku realnych płac: kolejny czynnik wpływający na ubożenie społeczeństwa.
W obecnie funkcjonujących na świecie gospodarkach zarządzaniem poziomem inflacji i wzrostu PKB, a także w pewnym stopniu bezrobocia zajmuje się bank centralny oraz rząd, które poprzez odpowiednie polityki monetarne (w przypadku banku centralnego) lub fiskalne (w przypadku rządu) starają się optymalnie sterować gospodarką.
Niestety, dla banku centralnego stagflacja stanowi poważne wyzwanie, gdyż stawia go w patowej sytuacji. Bank centralny oddziałuje na gospodarkę poprzez sterowanie podażą pieniądza. Zwiększenie podaży pieniądza wprawdzie pobudzi gospodarkę i przyspieszy wzrost gospodarczy w krótkim okresie, jednak wpłynie również na zwiększenie inflacji. Z drugiej strony, chcąc zmniejszyć inflację poprzez ograniczenie podaży pieniądza pogłębiamy recesję i bezrobocie.

Stagflacja, a nauka ekonomii

Pojawienie się stagflacji w latach 70tych w USA podczas tzw. Szoku naftowego stanowiło nie lada zagwozdkę dla ekonomistów. Zgodnie z ówcześnie panującymi teoriami stagflacja nie powinna być możliwa, ze względu na teorię krzywej Phillipsa.
Zdaniem zwolenników tej teorii istnieje wymienna relacja między stopą bezrobocia i wysokością inflacji. Albo możemy mieć niskie bezrobocie i wysoką inflację, albo wysokie bezrobocie i niską inflację, ale nie dwa jednocześnie.
Rzeczywistość zmusiła ekonomistów do zrewidowania koncepcji krzywej Phillipsa i obecnie mówi się o dwóch krzywych Phillipsa: krótkookresowej, która działa tak jak opisaliśmy i długookresowej, w której stopa bezrobocia jest stała: na poziomie naturalnego poziomu bezrobocia, a wybrać możemy jedynie stopę inflacji. Nowe spojrzenie na tę kwestię przypisuje się głównie dwóm ekonomistom: Miltonowi Friedmanowi oraz Edmundowi Pheplsowi oraz po części ekonomistom tzw. szkoły austricackiej w ekonomii.

Najsłynniejszy epizod stagflacji: lata 70te w USA

Amerykański prezydent Richard Nixon podjął zdecydowane, choć kontrowersyjne z dzisiejszej perspektywy kroki, aby zaradzić sytuacji: wprowadził zakaz podnoszenia płac, zerwał ze standardem z Bretton Woods poprzez zawieszenie wymiany na złoto rezerw zachodnich banków centralnych a także wprowadził 10-procentowy podatek od importowanych dóbr.
Cena ropy naftowej wzrosła o ponad 300% w bardzo krótkim okresie z 3 do niemal 12 dolarów za baryłkę. Bardzo dotkliwie uderzyło to w USA, które wówczas było największym na świecie konsumentem ropy naftowej, a tą pozyskiwano głównie z krajów OPEC.

Źródła:
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]

свернуть