تصنیف از جهانگیر پازوکی
می دونستی که خاک فرش منه
رفتی نموندی
چرا بخت سپیدو به سیاهی نشوندی؟
می دونستی فقط تو رو دارم
رفتی نموندی
چرا مرغِ امیدو از این خونه پروندی؟

درویشم و دنیا واسم یه مشت خاکه
همه دار و ندارم فقط یه دل پاکه
درویشم و دنیا واسم یه مشت خاکه
همه دار و ندارم فقط یه دل پاکه

می دونستی که خاک فرش منه
رفتی نموندی
چرا بخت سپیدو به سیاهی نشوندی؟

درویش رو هر گلیم پاره، شب رو سر میاره
قطره با یه دریا براش فرقی نداره
درویش رو هر گلیم پاره، شب رو سر میاره
قطره با یه دریا براش فرقی نداره

می دونستی که خاک فرش منه
رفتی نموندی
چرا بخت سفیدو به سیاهی نشوندی؟

می دونستی فقط تو رو دارم
رفتی نموندی
چرا مرغِ امیدو از این خونه پروندی؟
چرا مرغِ امیدو از این خونه پروندی؟

свернуть