Ο Γιώργος Αμαραντίδης στο παραδοσιακό ποντιακό τραγούδι του ακριτικού κύκλου "Ο Γιάννες ο Μονόγιαννες" από την εκπομπή "Μουσικό οδοιπορικό" της ΕΡΤ, 1994.

Ο Γιάννες ο μονόγιαννες, ο μοναχόν ο Γιάννες,
Ο Γιάννες επεπίρνιξεν και σο πεγάδ' επήγεν.
Γαργάριξεν η μαστραπά, εγνέφιξεν ο ρδάκον
Κι εξέβεν ρδάκος άγγελος, και θέλ' να τρώη τον Γιάννεν.
– Καλώς καλώς το πρόγε’μα μ', καλώς το δειλινάρι μ',
Καλώς ντο τρώγω κι αγρυπνώ, και κείμαι και κοιμούμαι.
– Παρακαλώ σε, ρδάκε μου, άφ'σ' με κάν πέντ' ημέρας,
πάγω 'λέπω τον κύρη μου, έρχουμαι κ' εσύ φά' με.
– Άρ' άμε, άμε, Γιάννε μου, άμε κι αλήγορ' έλα.
Ο Γιάννες μόνον έργεψεν, ο ρδάκον εθερέθεν.
Όντας τερεί το πέραγκιαν, ο Γιάννες κατηβαίνει.
– Καλώς καλώς το πρόγεμα μ', καλώς το δειλινάρι μ',
καλώς ντο τρώγω κι αγρυπνώ, και κείμαι και κοιμούμαι.
– Άφσον με, ρδάκε μ’, άφσον με, άφσον με, νε θερίον,
πάγω 'λέπω τη μάννα μου, έρχουμαι κ' εσύ φά' με.
– Αρ' άμε, άμε, Γιάννε μου, άμε κι αλήγορ' έλα.

Ο Γιάννες μόνον έργεψεν, ο ρδάκον εθερέθεν.
Όντας τερή το πέραγκιαν, ο Γιάννες κατηβαίνει.
– Καλώς καλώς το πρόγε’μα μ', καλώς το δειλινάρι μ',
καλώς ντο τρώγω κι αγρυπνώ, και κείμαι και κοιμούμαι.
– Παρακαλώ σε, ρδάκε μου, Θεού παρακαλίας,
άς πάγω 'λέπω τ' ορφανά, δατάχκουμαι την κάλη μ'.
– Αρ' άμε, άμε Γιάννε μου, με κι αλήγορ' έλα.

Ο Γιάννες μόνον έργεψεν, ο ρδάκον εθερέθεν.
Όντας τερή το πέραγκιαν, ο Γιάννες κατηβαίνει.
Είχεν τα χέρα 'τ' πίσταυρα, την γούλαν κρεμασμένον,
κι άλλ' οποπίσ' ο κύρης ατ', φτουλίζ' τα γένα 'τ' κ' έρται,
κι άλλ' αποπίσ' η μάννα του, καταματούται κ' ερται,
'σ όλτς απ’ οπίσ' η κάλη του, χρυσή καβαλλαρέα,
χρυσόν μήλον 'ς σο χέρ'ν ατής, παίζει και κατηβαίνει.
Κατακαρδών' τον Γιάννεν ατ’ς, και φοβερίζ' τον ρδάκον.

– Καλώς καλώς το πρόγεμα μ', καλώς το δειλινάρι μ',
καλώς ντο τρώγω κι αγρυπνώ, και κείμαι και κοιμούμαι.
– Σπαθίν να έν' το πρόγεμά σ', κοντάρ' το δειλινάρι σ',
φαρμάκ' να τρώς και αγρυπνάς, και κείσαι και κοιμάσαι.
– Κόρ' απ' εμέν 'κ' εντρέπεσαι, απ' εμέν 'κι φοβάσαι;
– Από εσέν 'κ' εντρέπομαι, απ' εσέν 'κι φοβούμαι.
– 'Σ τον Θο σ', 'ς τον Θο σ', νε κόρασον, τα γονικά σ' απόθεν;
– Η μάννα μ' απ' τους ουρανούς, ο κύρη μ' απ' τα νέφα,
τ' αδέλφα μ' στράφτ'νε και βροντούν, κι εγώ γριλεύω ρδάκους.
'Σου πεθερού μου το τσακών', σεράντα ρδάκων δέρμα,
έναν να παίρω και τ' εσόν, γίνταν σεράντα έναν.
– Καθώς που λες, νε κόρασον, άμε απόθεν έρθες.
Ας έν' ο Γιάννες χάρισμα σ', έπαρ' 'τον κι άμε δέβα.
Ας έν' ο Γιάννες αδελφό μ', η κάλη του η νύφε μ',
του Γιάννε τα μικρότερα, ας είν' γυναικαδέλφα μ'.

свернуть