Жатақхана тәрбиешісі Ахпамбетова Сандуғаш Нұрлыханқызының "ҰСТАЗДЫҚ ҰЛЫЛЫҚ ЕМЕС, ҰЛЫ ҚЫЗМЕТ" атты тақырыбында ой-толғауынан үзінді.
"Мына карантин көп нәрсенің қадіріне жетуіме септігін тигізді. Кейде күнделікті күйбең тіршілікте «Туу, қашан демалыс болады?» деп, күбірлеуші едім. Ал, қазір мектебімнің ерекше тіршілігін, оның қабырғасындағы балаларым мен әріптестерімді кәдімгідей сағындым десем артық айтқаным емес. Аллах бір сәтте әрбір нәрсенің өз уақытымен екенін, қолымызда барды қәдір тұтуымыз қажеттігін түсіндіргендей. Бұл кенеттен келген үй қамаққа мұғалім мамандығының иесі, былайша айтсам мектеп өмірінің сорпасында қайнап жүрген, өмірінің бірнеше уақытын мектеп тынысына арнаған жандар үшін өте қиын соғып жатқанын жүрегім түсінеді.
Бір сәтке мектептегі болашағыма көз жүгірттім де, сәл кідіріңкілеп ойымды жинадым. Мен осындай мектеп өмірінен еш себепсіз үзіліп қалуға өзімнің дайын еместігімді, менің жүрегім өзге мамандықты еш қабылдай алмайтынын тағы түсінгендеймін. Тынысымның мектебімсіз, балаларымсыз тарылғаны соншалық, мына дүниеге сыйар емеспін. Біздің мектепті сағынбау еш мүмкін емес. Бірнеше жылдық кішігірім тәжірибемде мектебім нағыз өмірде адаспауға, кез-келген тосын қиындыққа төтеп беруге, кез-келген жанның тілін табуға, кез-келген өнер мен істі 10 жыл істеп жүргендей, тура өзіңнің ісіңдей жылдам үйреніп алуға, ең бастысы бала жанының саясы болуға үйретті, әлі де үйретіп жатқанына тағыда күмәнсіз көзім жетті. Алла мені мамандық таңдаудан қателестірмегенін ішімнен түсініп, шүкіршілігімді сансыз қайталаудамын. Қайта оралуымды тағатсыздана күтудемін, аялы алақанымның аясындағы аяулы мектебім!"
