نقد فیلم مرد باززنده

مسعود فراستی: فیلم همان دو دقیقه اول تمام می شود با این شیوه معرفی دو شخصیت اصلی فیلم. دوربین پشت سر بی معناست. وقتی باید اکت بازیگر را ببینیم دوربین همچنان پشت سر آن هاست. این شروع یک داستان پلیسی به ما نمی دهد. مشکل اصلی کار فیلمنامه است. این مشکل اصلی مهدویان است. کارگردانی و بازی ها در فیلم فاجعه است. کارگردانی حتی یک تعلیق کوچک را هم نمی تواند بسازد. مرد بازنده یک فیلم مفلوک است.

مهرزاد دانش: ده بیست دقیقه نخست، امید به تماشای یک فیلم پلیسی خوب می‌رود، اما خیلی ززود این انتظار فروکش می‌کند و اثری آشفته با شخصیت پردازی الکن، فضاسازی نامنطبق با واقعیت‌های پلیسی جامعه، ضرباهنگ ناموزون، خرده داستان‌های بی‌ربط و درامی سست باقی می‌ماند.

سحر عصرآزاد: «مرد بازنده» علیرغم تازگی در انتخاب قهرمان و بستر درام، کارگردانی همواره حساب شده و استاندارد مهدویان، بازی های خوب و قابل تأمل بازیگران که در رأس آنها جواد عزتی قرار می گیرد، در رقابت با خود مهدویان عقب می ماند. در نهایت هم تبدیل می شود به اثری متوسط که تا تبدیل شدن به یک فیلم غافلگیرانه و بدیع فاصله دارد.

یزدان سلحشور: «مرد بازنده» می‌توانست فیلم پلیسی خوبی باشد اگر تکلیفِ نویسندگانش با «ایده»هایی که داشتند، روشن بود. متأسفانه، همچنان پاشنه‌ی آشیلِ آثارِ مهدویانِ کارگردان، فیلمنامه‌ای‌ست بدونِ «اهدافِ روایی روشن». وقتی فیلم تمام شد یکی از دوستان داشت دنبالِ تمامِ پلیس‌های مشهوری که در تاریخ سینما می‌شناسیم، می‌گشت و اول هم از «سرپیکو» شروع کرده بود! گفتم نگرد! این آدم، مستقل است اما باید دید در این استقلال و بومی شدن، توانسته «باورپذیر» هم بشود؟! تا اینجای کار با مهدویان موافقم که گفته: «این فیلم کاملا ایرانی‌ست و براساس محتوای فهم ایرانی ساخته شده.»

آنتونیا شرکا: «مرد بازنده» ادامه «زخم کاری» است اما به اندازه سریال، کاری نیست. «زخم کاری» داراماتیک‌تر بود. مهدویان با تزریق موضوعات سیاسی و فسادهای اقتصادی زیاده‌روی کرده که به فیلم نچسبیده و اصلا می‌شد مطرح نشود درحالیکه می‌توانست تنها یک فیلم کاراگاهی خوب باشد. فیلم به نقش زنان در ساختار فاسد قدرت می‌پردازد. بخشی از قدرت نمایی مردان در ساختار فاشد رابطه با زنان مختلف نشان داده شده که این را هم در «زخم کاری» دیده بودیم.

هوشنگ گلمکانی: «مرد بازنده» از لحاظ مضمونی در ادامه «زخم کاری» است. فیلم یادآور نوآرهای فرانسوی است با این اختلاف که در نوآرها خانواده‌ها خلوت است اما در «مرد بازنده» رابطه خانوادگی پدر و پسر کار شده است. مهدویان جزییات را خوب درآورده و فیلم شخصیت‌پردازی خوبی دارد. دلیل اینکه به نظر تماشاگر «زخم کاری» ‌اثر بهتری به‌نظر می‌آید اینست که فیلمساز در سریال وقت بیشتری برای شخصیت‌پردازی داشته.

پویان عسگری: قصه‌گویی پرمایه و فشرده بر مبنای یک تعلیق بزرگ و مجموعه‌ای از انتظارات دراماتیک کوچک با فضاسازی دارانوییک کنترل شده و برودتی کنایی و بامزه در لحن کهه حاصل مهارت و پختگی مهدویان در امر فیلمسازی است. نکته مهم به تلفیق دقیق الگوهای ژانر آمریکایی (پلات ژانری) با مود بومی فیلم ایرانی (ملودرام خانوادگی) برمی‌گردد.

صوفیا نصراللهی: مهدویان در «مرد بازنده» همه‌ی عشقش به سینما را که در فیلم‌های اخیرش بروز چندانی نداشت دوباره نشان می‌دهد. سینه‌فیل بودن او در قسمت اول «ماجرای نیمروز» به وضوح مشخص بود بعد کمرنگ و کمرنگ‌تر شد و در «شیشلیک» دیگر اثری از آن نمانده بود و حالا در «مرد بازنده» به قوی‌ترین شکل، خودش را نشان می‌دهد. چه خوب که پدر پلیس فیلم هم با آن کلیشه‌ی همیشگی اختلاف پدران و پسران فاصله دارد. پدر اتفاقا همه‌ی زورش را می‌زند که به پسر نزدیک شود و درکش کند.

سید آریا قریشی: محمدحسین مهدویان پس از تجربه متفاوت شیشلیک، با مرد بازنده به محدوده قدرت خود بازگشته است: یک تریلر تودرتوی سیاه و پیچیده با اشارات مستقیمی به وضعیت سیاسی کشور. این بار، مرگ مشکوک یک نفر بهانه‌ای می‌شود برای ورود به دنیایی که در آن به‌سختی می‌توان به دیگران اعتماد کرد. شاید بتوان یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های فیلم را تلاش مهدویان برای وفاداری به الگوهای ژانر دانست. تماشای مرد بازنده، از جمله، از این جهت اهمیت دارد که جعلی بودن عبارت بی‌پایه‌ای چون «فیلم اجتماعی» (و از آن بدتر، «ژانر اجتماعی») را دوباره به ما یادآوری می‌کند.

محمد تقی فهیم: فیلمنامه پیرنگ اصلی ندارد و نمی تواند قهرمان بسازد. شخصیت اول از همه نظر کوچک است و پخمه! فیلمنامه فراز و عطف ندارد و در عرص پیش می رود. در فیلمنامه مهدویان همچنان مشکلات قبلی خود را دارد.

محسن سلیمانی فاخر: این پوپولیسم عیان در فیلم،دشمن روشنگری،تخریب گر و در ستیز با قانون مداری است.این رویکرد به همان اندازه با عقلانیت بیگانه است که مردم با قدرت .حال چگونه بانیان و سرمداران قدرت برای یک معشوقه از آب گذشته، منش و قدرت طبقاتی را به خطر می اندازند.

افشین علیار: انتخاب جواد عزتی مناسب نبوده و گریم یا لحن بیان او به شدت تصنعی است. چهره‌اش ما را یاد بابا اتی می‌اندازد و نگاه‌های ریزبینانه‌اش نمی‌تواند از عزتی یک کاراکتر پلیسی بسازد. دوربین مهدویان همچنان می‌لرزد و هنوز زوایای دوربینش برای مستندنگاری مناسب است. به هر شکل اگر چه مرد بازنده می‌تواند از فیلم قبلی او بهتر باشد، اما جذابیتی برای دیدن دوباره ندارد

عباس مدحجی: مرد بازنده اما با اینکه پیش از نمایش با بکارگیری مثلث زخم کاری [مهدویان، عزتی و آزادی ور] جذابیت را به ذهن مخاطب وام داده است، آنطور که به نظر میرسد ودیعه دهنده ی خوبی نیست. به عبارتی دیگر مرد بازنده چند قدم عقب تر از کارهای موفق مهدویان در این ژانر است و قطعا نظر مخاطب کارهایش را جلب نمیکند.

#سلام_سینما
#مرد_بازنده
#نقد_فیلم_مرد_بازنده

свернуть