از جمله مسائل بحث بر انگیز در آغاز قرن بیستم، ازدواج با محارم در ایران باستان بوده است. بر اساس متون زرتشتی، اولین بار، این عمل میان اهورامزدا و دخترش سپندارمذ انجام شد. پس از آنها مشی و مشیانه که خواهر و برادر بودند، با یکدیگر ازدواج کردند و نسل بشر از این ازدواج به وجود آمد!
نگاهی نو به آثار موبدان زرتشتی، حکایت از آن دارد که زرتشت، پیامبر این آیین نیز شخصاً همبستری با محارم را به پیروان خود توصیه میکرد و آن را موجب ادامه نسل پاک میخواند. موبدان بزرگ زرتشتی نیز به نوبه خود، در ترویج این نوع ازدواج کوشیدهاند. «کرتیر»، یکی از موبدان اعظم زرتشتی در دوره ساسانیان، ترویج این گونه ازدواجها را از اعمال نیکوکارانه خویش میداند.
با مطالعه کتاب اوستا، متون پهلوی و آثار مستشرقان، هیچ شکی باقی نخواهد ماند که این نوع ازدواج در ایران باستان، بهخصوص در دوره ساسانی اتفاق میافتاده. مدارک موجود از دوره هخامنشی نیز این مسأله را تأیید میکند که ازدواج با محارم، صورت میگرفته است.
