♦️Tytuł Filmu: Godzina zero – Masakra w liceum Columbine / Zero Hour – Massacre at Columbine High
♦️Gatunek Filmu: Dokumentalny
♦️Kraj Produkcji: Kanada
♦️Data Premier: 2004
Tragedia szkoły Columbine w Littleton
„Kiedy rozpaczam, pamiętam, że przez całą historię droga prawdy i miłości zawsze wygrywała. Byli tyrani i mordercy i przez pewien czas mogą wydawać się niezwyciężeni, ale ostatecznie zawsze upadają. Pomyśl o tym – zawsze.”
„Nie wolno wam stracić wiary w ludzkość. Ludzkość jest jak ocean; jeśli kilka kropel oceanu jest brudnych, ocean się nie brudzi”.
Mahatma Gandhi
Eric Harris, Dylan Klebold
Nienawidzili sportowców, podziwiali nazistów i gardzili normalnością. Uważali się za wielbicieli subkultury gotyckiej. Byli jednak zafascynowani przemocą nieuznawaną przez większość świata fantasy związanego z gotami. Mimo, iż byli białymi suprematystami, kochali muzykę antyrasistowskich zespołów rockowych. Inspirując się zamachem bombowym dokonanym przez Timothyʼego McVeigha w Oklahoma City, w 1995 roku, pragnęli zabijając, przewyższyć ofiary tamtej masakry.
Ukryty gniew
20 kwietnia 1999 r., zaledwie kilka tygodni przed ukończeniem szkoły przez Erica Harrisa i Dylana Klebolda, Brooks Brown, paląc papierosa na dworze podczas szkolnej przerwy obiadowej, zobaczył, jak Eric Harris podjeżdża do szkoły. Brooks zerwał swoją przyjaźń z Erikiem rok wcześniej po tym, jak Harris rzucił kawałkiem lodu w przednią szybę jego samochodu. Jednak przed samą strzelaniną obaj uczniowie pogodzili się ze sobą. Brown zdziwiony spóźnieniem kolegi, który znany był z punktualności, spytał o przyczynę. „Teraz to już nie ma znaczenia – odpowiedział Harris. – Brooks, lubię cię, więc dobrze ci radzę, wynoś się stąd. Po prostu idź do domu”. Brown, czując się nieswojo, szybko opuścił teren placówki. Po oddaleniu się od szkoły, gdy o 11.19 usłyszał pierwsze strzały, poinformował policję przez telefon komórkowy sąsiada.
Wtorkowy poranek 20 kwietnia 1999 roku zaczął się zupełnie tak samo jak każdy inny w niewielkim miasteczku Littleton, siedzibie hrabstwa Arapahoe w stanie Colorado. Nikt nie zdawał sobie sprawy, że coś złego działo się z pozornie spokojnymi młodymi ludźmi: 18–letnim Erikiem Harrisem i 17–letnim Dylanem Kleboldem. O 11.35 tego pamiętnego wtorku, w 110. rocznicę urodzin Adolfa Hitlera, ci dwaj chłopcy zaczęli swój zakończony samobójstwem przemarsz przez korytarze szkoły średniej Columbine. Za sobą zostawili 13 zabitych i 25 rannych osób oraz wstrząśnięte tragedią miasto.
Eric i Dylan weszli do szkoły tylnymi drzwiami szkolnego bufetu. Mieli na sobie długie czarne płaszcze, które były znakiem firmowym małej grupy uczniów – „Mafii długich płaszczy” („Trenczowej mafii” – „Trench Coat Mafia”), której jak wtedy przypuszczano, obydwaj byli członkami. Dopóki nie wyciągnęli spod płaszczy półautomatycznej broni, nikt nie przypuszczał, że coś jest nie tak.
Nauczyciel i trener żeńskiej drużyny koszykówki i softballu William David Sanders został postrzelony dwa razy gdy usiłował zgromadzić jak najwięcej uczniów za barem samoobsługowym, uznając, że tam będą bezpieczniejsi. Choć jego zimna krew i odwaga uratowały życie wielu z nich, poświęcenie przypłacił własnym życiem. Obficie krwawił z ran postrzałowych w klatce piersiowej i ramion. Mimo, iż uczniowie próbowali zatamować krwotok, Dave umarł wkrótce po tym jak przybyła ekipa ratunkowa.
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
