Dawno, dawno temu, a może nawet dawniej, gdy ludzie zamieszkiwali niewielkie grody, wszystko, czego potrzebowali do życia odnajdowali, przemierzając prastarą knieję, w konarach drzew, szumiących liściach i czystych jak kryształ potokach. Jak to możliwe, że potrzebowali tak niewiele? Mieszkali bowiem w chatach po sam dach drewnianych, za łóżka służył im miękki mech, ciepła dostarczał ogień, a pożywienia las. Owoce leśne, korzonki roślin, płatki kwiatów – ach, jak one smakowały!

Żyli wtedy bracia trzej – Lech, Czech i Rus. Kompani z nich byli niezwykli – odważni i mądrzy. Łączyła ich prawdziwa braterska przyjaźń, której nigdy NIKT i NIC nie miało zerwać.

Czas płynął szybko, bracia dorośli i zgodnie ze starym zwyczajem wyruszyli w drogę, aby znaleźć miejsce, w którym zbudują swoje własne osady. Podróż ta mogła być bardzo niebezpieczna, bardzo długa i bardzo daleka. Przyrzekli jednak sobie, że zrobią wszystko, co w ich braterskiej mocy, żeby za parę lat spotkać się przy ognisku i opowiedzieć, jak im się wiodło.

Tak minęło czasu mało-wiele. Każdy z braci znalazł swój kawałek ziemi, gdzie gród założył. Tam, gdzie postanowił osiąść Lech – jak okiem sięgnąć wsie pobudowane, na polach kwitną zboża, a ludzie szczęśliwi i bezpieczni. Lech, patrząc na to wszystko, uśmiechał się do siebie, w dumę przystrajał i łapał pod boki – a czynił tak w chwilach największego szczęścia. Tak też było owego dnia, gdy spacerując nad rzeką i odganiając się od komarów, oczu od grodu oderwać nie mógł. Trwało to jednak bardzo krótko, bo już po chwili ręce mu opadły, twarz posmutniała i nawet jedna łza zakręciła się w oku. Zaczął rozmyślać o swoich braciach – Czechu i Rusie. Czy im też się poszczęściło? Czy żyją w dostatku? Jak wyglądają, jakie plany i marzenia mają? Przypomniał sobie o obietnicy, którą złożyli sobie, zanim w różne świata strony się rozeszli. Zatroskany o ich los, postanowił odszukać braci.

свернуть