Letnica (Lewen Thal, Lowenthal, Lówenthal, niem. Lauenthal, błędnie nazywana: Letniewem) – dzielnica administracyjna Gdańska o charakterze mieszkaniowo-przemysłowym, położona w północnej części miasta nad Martwą Wisłą.
Letnica leży nad zachodnim brzegiem Martwej Wisły oraz jej dopływem Strzyżą.
Letnica jest zlokalizowana na Pobrzeżu Kaszubskim, na prawie płaskiej nizinie, wznoszącej się do 3,8 m n.p.m. Na stosunkowo niewielkiej głębokości znajdują się wody gruntowe, co jest przeciwwskazaniem dla lokalizowania w Letnicy zabudowy mieszkaniowej. Dzielnica posiada zły stan środowiska naturalnego, co wynika z otoczenia terenami przemysłowymi. Dodatkowo duża wilgotność powietrza i niska średnia prędkość wiatru (około 4 m/sek) sprzyjają koncentracji zanieczyszczeń i ich długotrwałemu utrzymywaniu się.
Pod względem administracyjnym Letnica sąsiaduje z następującymi dzielnicami:
od zachodu - Wrzeszcz Dolny
od północy - Brzeźno i Nowy Port
od południa - Młyniska
Do 1772 Letnica należała do klasztoru oliwskiego. Od najdawniejszych czasów losy Letnicy były związane z jeziorem Zaspa. Pierwsza wzmianka o jeziorze Zaspa pochodzi z 1238, od 1245 klasztor utrzymywał na nim stację rybacką. Od 1591 okolicę tę nazywano Gburowem (Burau)[
W 1728 mieszkańcy Letnicy uzyskali zgodę na „warzenie piwa i palenie gorzałki na domowy użytek”.
W 1734 dwór w Letniewie został spalony przez oblegających Gdańsk Rosjan. W tym okresie na mapach i dokumentach Letnica występowała jako Lewen Thal, Lowenthal lub Löwenthal, później utarł się zapis Lauental[.
Po I rozbiorze Polski w 1772 i zajęciu okolic Gdańska przez Prusy, posiadłości klasztorne przeszły pod zarząd państwowy. Nastąpił spadek zaludnienia. W 1789 znajdowały się tu tylko 2 domy. Po wojnach napoleońskich w 1820 mieszkało tu 11 osób. W 1821 zaczęła się komasacja gruntów. W 1821 po raz ostatni Letnica wystąpiła pod nazwą Gburowa
W latach 1803-1805 została zbudowana (na zlecenie kupca Broschkego) wzdłuż Martwej Wisły ważna ulica o znaczeniu portowo-przemysłowym, ul. Wiślna (Broschkischerweg)[
W 1833 umocniona została droga z Gdańska do Brzeźna, prowadząca przez Letnicę (obecny ciąg ul. Wielopole, ul. Starowiejskiej i ul. Letnickiej). Do II wojny światowej na całej długości nosiła nazwę ul. Letnickiej (Lauentaler Weg). W 1867 uruchomiona została kolej do Nowego Portu (linia kolejowa nr 249). W 1869 ulokowano w Letnicy Inspektorat Rybołówstwa. Tereny stały się atrakcyjne dla przemysłu. W latach 1871-1873 przy ul. Wielopole powstała fabryka nawozów fosforowych. Zbudowane zostało również osiedle robotnicze, które w 1880 zajmowało powierzchnię 78 ha
Powstała charakterystyczna, wachlarzowata siatka ulic, których nazwy wiązały się z powstającymi zakładami przemysłowymi. Ul. Niecała nazwana została ul. Huty Marii (Marienhiittenweg) – od huty i walcowni stali „Maria” między Brzeźnem a Letnicą, czynnej w latach 1872-1876. Również od tej huty pochodzą nazwy ul. Żelaznej (Eisenweg[) i ul. Stalowej (Stahlweg). Nazwy ul. Śrubowej (Schraubenweg) i Nitowej (Nietenweg) pochodziły od założonej w 1901 na Młyniskach (w rejonie ul. Załogowej) fabryki śrub i nitów, której pracownicy także mieszkali w Letnicy. Fabryka była czynna do II wojny światowej, a po wojnie ulice przemianowano na Sielską i Suchą. Zachowana na całej długości nazwa ul. Szklana Huta (Glashüttenweg) jest pozostałością po czynnej od 1886 wytwórni butelek i gąsiorów nad Martwą Wisłą. Ul. Uczniowska do 1945 nosiła nazwę ul. Redewka (Redewkaweg), pochodzącą od nazwy strumyka wypływającego z Lasów Oliwskich, którego śladem jest równoległy do tej ulicy rów na terenie ogródków działkowych.
Od końca XIX wieku nad brzegiem Martwej Wisły, wzdłuż ul. Wiślnej (w okolicach obecnego Nabrzeża Wiślanego
