Wybrana scena ilustruje strategię twórczą Piotra Szulkina polegającą na wprowadzaniu w obręb filmowej diegezy ujęć bezpośrednio nie związanych z zasadniczą linią fabularną.
Funkcją tego typu magicznych obrazów jest zainicjowanie w wyobraźni widza gry swobodnych skojarzeń.
Scena procesji ma charakter oniryczny. Postacie filmowane są w planach dalekich. Dominantą kolorystyczną jest czerwień dymu z kadzidła, który stopniowo wypełnia przestrzeń kadru. Ten akcent wizualny nadaje całej scenie status sennej wizji. Niepokojący nastrój potęguje pozadiegetyczna muzyka.
Procesja zakonników zapowiada radosne wydarzenie - ślub urocznego Pana z piękną oblubienicą. Harmonię sceny utrzymanej w monochromatycznym rejestrze barwnym zakłóca nieoczekiwane wprowadzenie ostrego kontrastu kolorystycznego. Czerwień kadzidlanych oparów kontuje przyszłe okrutne wydarzenia: brutalną scenę samookaleczenia i dwuznaczne zakończenie.
W analizowanej scenie ujawniona zostaje także skłonność Szulkina do groteskowej deformacji rzeczywistości. Obrazy kreowane są wedle charakterystycznej dla groteski zasady dysonansowego zestawiania elementów. Czerń mnisich habitów i okrytej kirem chorągwi kontrastuje z czerwienią gęstego dymu i wybuchających pośród skał płomieni. Towarzyszący procesji nastrój powagi i skupienia zakłóca widok uśmiechniętego sługi niesionego w makabrycznej lektyce sporządzonej z wieka od trumny.
W obrębie filmowego opowiadania analizowana scena zyskuje zdecydowanie autonomiczny charakter. Wyjątkowy walor poetycki tej sceny jest efektem wysublimowanych rozwiązań plastycznych. Za sprawą takich kreacyjnych zabiegów twórczych film wymyka się jednoznacznej interpretacji i otwiera na wielość odczytań. Projekt lektury magicznych obrazów zakłada bowiem odbiór intuicyjny i asocjacyjny.
Opracowanie: dr Natasza Korczarowska
Więcej na: www.filmotekaszkolna.pl
