Γραμμένο το 1896, την εποχή που άλλοι ονειρεύονταν πολέμους, το διήγημα αυτό του Παπαδιαμάντη είναι ίσως η πιο βαθειά έκφραση φιλαλληλίας, μα όχι μόνο: η πιο βαθειά υπενθύμιση για τα όσα μας ενώνουν με τους ξένους, τους ανήμπορους, τους ανέστιους, όχι μόνο στο τώρα αλλά και στα παλιά. Αυτούς, που σήμερα παραπεταμένοι και ξεχασμένοι από τον Θεό, μπορεί κάποτε να είχαν δόξες και τιμές και κάποτε να ξαναποκτήσουν. Σαν τους δικούς μας πρόσφυγες, τους παππούδες και τους πατεράδες μας που μας φώναζαν το 1922 όσοι θεωρούσαν μονοπώλιο τον ελληνισμό "τουρκόσπορους" και "τουρκομερίτες". Χρειάζεται ένας Παπαδιαμάντης για να μας θυμίζει πόσο πολύ δικιά μας είναι η Ανατολή.
