Prawidłowa nazwa: Sromotnik smrodliwy. Do niedawna występował jako sromotnik bezwstydny.
Inne nazwy: śmierdziak, śmierdziuch, śmierdziel, smrodnik, smrodziuch, bedłka pańska, jajczak, czubosz, gazówka, smrodlica, śmierdząca panna, świeczka, czarcie jajo, węże jajo.
Grzyb ten wydziela brzydki zapach, swąd podobny do padliny, który przyciąga muchy. Zapach ten wydziela główka, a właściwie galaretowata masa z zarodnikami.
Zwabione muchy zjadają masę, którą jest pokryta główką, a następnie wydalają zarodniki. Niektóre z zarodników przenoszone są również na ciele muchy
Owocnik sromotnika smrodliwego w początkowej fazie jest kulisty (tzw. czarcie jajo). W odpowiednich warunkach czarcie jajo pęka i wyrasta z niego receptaculum.
W fazie „czarciego jaja" (i tylko tej!!!) grzyb jest jadalny. Co ciekawe, zawiera podobno mnóstwo substancji działających prozdrowotnie. Określany jest jako najbardziej leczniczy grzyb w Europie. W wielu źródłach autorzy podają, że nalewka z czarcich jaj ma zastosowanie lecznicze zarówno zewnętrznie (gojenie ran, leczenie owrzodzeń, odleżyn, reumatyzmu, ukąszeń czy bólu zębów), jak i wewnętrznie (leczenie chorób nerek, astmy, gruźlicy, hipercholesterolemii, nadciśnienia).
Białe rdzenie wyjęte z „czarciego jaja" można jeść na surowo (smak „ziemisto-rzodkiewkowy"), a plasterki (po usunięciu osłony i galaretowatej warstwy) można zjeść usmażone. Usmażone nabierają jeszcze większej chrupkości.
