'Ik hoop zelf te kunnen bepalen, samen met mijn geliefden, hoe en wanneer ik aan mijn einde kom. Verder gaat het niemand iets aan. Een tijdje geleden benaderde ik de Coöperatie Laatste Wil met de vraag of mensen in het bezit van Middel X door mij geportretteerd wilden worden. Het is strafbaar om het middel te leveren of iemand te helpen het te gebruiken. Maar je mag het wel hebben.
De plek waar de mensen het middel opbergen bleek vaak tussen de dagelijkse spullen te zijn. In de keukenkast. De bureaula. Tussen de administratie. In het nachtkastje bij het bed. Als feestverpakking. Tussen de schoenen en de kleren.
Wat ons bindt is de wens nog lang en gelukkig leven. Maar te weten dat je een triest levenseinde kan vermijden is een opluchting.'
In de tentoonstelling ‘Scherpstellen op het einde’ toonde Museum Hilversum de invloed van doodgaan op ons bestaan. Zes (inter)nationale fotografen lieten zien dat doodgaan bij het leven hoort, want de dood is onvermijdelijk. Doodgaan gaat immers in de eerste plaats jezelf aan, maar vooral ook de mensen om je heen: hen die je achterlaat.
De tentoonstelling is niet meer te bezoeken.
