Autorstwo nowotestamentalnego Listu św. Jakuba wczesnochrześcijańska tradycja przypisuje Jakubowi Apostołowi, zwanemu Młodszym lub Mniejszym i Sprawiedliwym. Po raz pierwszy imię Jakuba pojawia się w Nowym Testamencie u Marka, w relacji o wydarzeniach pod krzyżem Jezusa. Ewangelista stwierdza tam obecność matki Jakuba (Mk 15,40). W niedługim czasie po zesłaniu Ducha Świętego, Jakub był już znaną postacią w rodzącym się Kościele jerozolimskim. Kiedy Piotr dzięki Bożej interwencji zostaje uwolniony z więzienia, udaje się do domu Marii, matki Jana Marka (z pewnością Ewangelisty), gdzie składa świadectwo o Bożym działaniu (Dz 12,17). Gdy w pierwotnym Kościele doszło do sporów co do statusu nawróconych z pogaństwa, Jakub zabiera autorytatywnie głos na zgromadzeniu, zwanym niekiedy „synodem (lub soborem) jerozolimskim”, prawdopodobnie w 49 roku (Dz 15,13-21).
