Στην Κατοχή Μεσολογγίου,στην επαρχία Ξηρομέρου, συνάντησα την Χρυσούλα Μπαλωμένου 87 ετών.Μια χαροκαμένη μάνα,ορφανή απ'τα παιδικά της χρόνια ακόμα,μεγάλωσε σε ξένα χέρια και έχασε τέσσερα παιδιά.Η ίδια ανέσυρε μνήμες του παρελθόντος,μοιρολογώντας και συζητώντας μαζί μου για τον κύκλο της ζωής και του χρόνου στην κοινότητα.
Εδώ ένα μοιρολόι για τον χαμό νέων ανθρώπων.Παρ'οτι ο θάνατος αποτελεί το δυστυχέστερο γεγονός στον βιολογικό κύκλο, εδώ τονίζεται η μεγαλύτερη δυστυχία που φέρνει ο χαμός νέων ανδρών γυναικών και παιδιών.
"Να ταν η γης χαρακωτή,να χει και παραθύρι(την έρημη)
Να'βαζα το κεφάλι μου να ιδώ τον κάτω κόσμο(καρδούλα μου)
Σαν έκανα και το βαλα να μην το ξαναβάλω(την έρημη)
Βλέπω τους νιούς χωρίς μαλλιά,τις νιές χωρίς πλεξίδες(")
Βλέπω και τα μικρά παιδιά,κομμένα τα κεφάλια(καρδούλα μου)
Να ευχαριστήσω τον καλό φίλο και συνεργάτη Νίκο Πλακίδα για την φιλοξενία και την αμέριστη βοήθεια στην περιοχή!!!
