Wczoraj (5 lutego 2020) w wieku 103 lat zmarł amerykański aktor filmowy Kirk Douglas.

Był nazywany jednym z największych gwiazdorów "Złotej ery Hollywood". Był zarazem ostatnim gwiazdorem tej ery.

Wczesne lata
Urodził się w Amsterdamie w stanie Nowy Jork jako Issur Danielovitch Demsky. Jego rodzice, Bryna „Bertha” (z domu Sanglel; 1884–1958) i Herschel „Harry” Danielovitch (1884–1950), byli żydowskimi emigrantami z Czausów na terenie dzisiejszej Białorusi. W 1908 osiedlili się w Amsterdamie, w stanie Nowy Jork. Obydwoje rodzice byli analfabetami, posługiwali się łamaną angielszczyzną i żyli w ubóstwie.

14-letni Demski postanowił zostać aktorem. Studiował język angielski na St. Lawrence University w Canton, w stanie Nowy Jork. Wkrótce otrzymał stypendium na Amerykańskiej Akademii Sztuk Dramatycznych w Nowym Jorku. Potem odbył służbę w Amerykańskiej Marynarce Wojennej, od włączenia się USA do II wojny światowej w 1941, do jej zakończenia w 1945.

Kariera
Po wojnie powrócił do Nowego Jorku i rozpoczął pracę w radiu, teatrze, reklamie oraz występach na Broadwayu.

W 1946 debiutował w filmie Dziwna miłość Marthy Ivers. Przez 60 lat wystąpił w 83 filmach i 9 sztukach. Przez wiele lat przyjaźnił się z amerykańskim aktorem filmowym, Burtem Lancasterem, z którym zagrał w sześciu filmach: I Walk Alone (1948), Pojedynek w Corralu O.K. (1957), Uczeń diabła (1959), Siedem dni w maju (1964), Zwycięstwo nad Entebbe (1976) i Twardziele (1986).

Zanim w 1996 otrzymał nagrodę Oscara za całokształt twórczości aktorskiej, był wcześniej trzykrotnie do tej nagrody nominowany, za role w filmach: Champion (1949), Piękny i zły (1952) i Pasja życia (1956). Za rolę Vincenta van Gogha w ostatnim z nich otrzymał nagrodę Złotego Globu. Światową sławę zdobył tytułową rolą przywódcy powstania niewolników, w filmie Spartakus (1960) w reżyserii Stanleya Kubricka. Zagrał w takich hollywoodzkich produkcjach jak: Ostatni zachód słońca (1961), Układ (1969) czy Był sobie łajdak (1970).

W 1968 roku odebrał nagrodę im. Cecila B. DeMille’a.

Natomiast rola naukowca, Adama, mieszkańca pozaziemskiej stacji doświadczalnej „Tytan” w dreszczowcu sci-fi Saturn 3 (1980), przyniosła mu nominację do nagrody Złotej Maliny dla najgorszego aktora.

Jest autorem siedmiu książek – dwóch autobiografii: Syn śmieciarza i Wspinając się na górę, trzech powieści oraz dwóch książek dla dzieci.

Był aktywny społecznie. W 1981 otrzymał prezydencki Medal Wolności, najwyższe cywilne odznaczenie przyznawane przez prezydenta USA. W 1999 został uhonorowany przez Amerykański Instytut Filmowy nagrodą za życiowe osiągnięcia w dziedzinie filmu. Ponadto pełnił funkcję ambasadora dobrej woli dla Departamentu Stanu USA. Jest kawalerem francuskiego orderu Legii Honorowej.

W 1966 roku gościł w łódzkiej Filmówce, gdzie spotkał się ze studentami i dziennikarzami. Relacją z tej wizyty jest etiuda Marka Piwowskiego i Feriduna Erola, Welcome Kirk.

Życie prywatne
Pierwszą żoną Kirka Douglasa była aktorka Diana Dill (ur. 1923, zm. 2015); byli małżeństwem od 1943 do rozwodu w 1951. Mieli dwóch synów: Michaela (ur. 1944), który podobnie jak ojciec został słynnym aktorem i Joela (ur. 1947). Od 29 maja 1954 jego drugą żoną była Anne Buydens (ur. 1919). Z tego związku również miał dwóch synów: Petera (ur. 1955) i Erica (ur. 1958, zm. w 2004 wskutek przypadkowego przedawkowania leków przeciwbólowych, środków nasennych i alkoholu).

W 1996 przeszedł udar mózgu

Mieszkał z żoną w dzielnicy Beverly Hills w Los Angeles.

9 grudnia 2016 roku obchodził swoje setne urodziny.

7 stycznia 2017, w miesiąc po swoich 100. urodzinach pojawił się na ceremonii rozdania Złotych Globów. Wraz ze swoją synową Catherine Zetą-Jones wręczył nagrodę za najlepszy scenariusz. 6 listopada tego samego roku po raz kolejny pojawił się publicznie towarzysząc swojemu synowi Michaelowi podczas uroczystości odsłonięcia jego gwiazdy w hollywoodzkiej Alei Sław. Miesiąc później, 9 grudnia 2018 świętował 102. urodziny.

W wieku 92 lat prowadził własny blog, który czytało ok. 4 tys. osób.

BĘDZIE NAM GO BARDZO BRAKOWAĆ [*] :-(

W filmie wykorzystano utwór:
Chris Zabriskie: Prelude No. 11 – na licencji Creative Commons Attribution ([ Ссылка ])
Źródło: [ Ссылка ]
Wykonawca: [ Ссылка ]

свернуть