Келін!? Әй келін!? Піскен айраның болса берші балам! Шөл қысып барады!--деп атам шақырғанда жүгіріп бардым.
—Атау, қазір ғана іштіңіз ғой! Асқазаныңыз ауырып қалар, біраздан соң ішіңіз ия!?--дегенде атам:
—Аа, солай ма!? Қайдан білейін!? Ұмытып қала беремін ғой қарғам ау!--деп атам байқұс бес минуттан соң қайта сұрайтын. Мен де атама жауап беруден шаршамайтын едім.

Менің атам тоқсаннан асқан, ұмытшақ (склероз) ауруымен ауратын. Үлкен шаңырақтағы кіші қайным мен келініміз атама дұрыс қарамаған соң, қайынсіңілілерім біздің үйге әкеліп тастаған болатын. Мен атама жас балаша қарадым. Жиіркенбедім. Өйткені ол менің міндетім, парызым екенін білдім. Атамның құлағы естімей, көзі де көрмейтін. Яғни ондай адамға қарау өте қиын екенін білсем де үйге әкелулеріне келісімімді берген болатынмын. Қара шағырақтан алғаш әкелгенде жағдайы нашар еді. Азып-тозып, шаштары мен сақалы өсіп, тырнақтары сояудай еді. Аяғының тырнағын көріп көзіме жас келіп, өзімді әрең ұстаған едім. Олар атамды бір бөлмеге қамап қойып, бұтына жіберген күйі жата берген екен. Аяғындағы калошын шешпей ұйықтағандықтан тырнағы өсіп, калошқа тіреліп, артқа қарай қайрылып өскен ғой. Ұстасаң жаны қалмай ойбайлайды. Әрине ол тырнақ ауыртатыны белгілі. [ Ссылка ]

Үйге әкелгенде үстіндегі иістен демалу мүмкін емес болатын. Біз оған арнайы бір бөлмемізді босатып, астына әппақ төсеніш төсеп, шомылдырып, шашы мен сақалын алып бердік. Бірақ аяғындағы тырнағын бірден ала алмадым. Біраз күн өткен соң атамның аяғын жылы суға салып, оған ұнтақ (порошок) қосып (себебі ұнтақ тырнақты жұмсартады деп естігем ғой) біраз аяғын жуып отырдым. Атамның құлағына жақындап:
—Ата, мен қазір тырнағыңызды аламын ия!? Аздап шыдаңыз! Ауыртпай алуға тырысамын ата!--дедім. #аудиокітап #болғаноқиға әсерлі әңгіме

свернуть