Ludowe Wojsko Polskie czyli „Ci którzy nie zdążyli do Andersa”. LWP powstało w maju 1943 w Sielcach nad Oką w ZSRR. Byli to głównie żołnierze i zwykłe rodziny ze wschodnich terenów Polski wywiezieni na Sybir po 17 września 1939 roku. W miarę posuwania się na zachód i wyzwalania z rąk Niemców wschodniej i centralnej Polski werbowani do LWP byli zwykli często „dobrowolnie” żołnierze AK i inni ochotnicy. Żołnierze LWP przeszli ciężką i krwawą drogę rzucani jako mięso armatnie pod Lenino czy Studziankami przez dowództwo pokroju zdrajcy i alkoholika Generała Berlinga. Tzw. „Rozpoznanie bojem” było najczęściej wydawanym rozkazem. Należy pamiętać że w większości byli to odważni, bohaterscy żołnierze walczący z Niemcami często przypłacając to życiem. W większości nie mieli nic wspólnego z radziecką propagandą, nękani oddziałami Smierszu i NKWD podążającymi za ich plecami. W walkach o Berlin poległo 7000 żołnierzy, a 17 000 zostało rannych. Cieniem na żołnierzy LWP kładzie się tylko wykorzystywanie ich głównie w powojennej Polsce do zwalczania oddziałów AK, gdy w ramach akcji SB prowadzili bratobójczą walkę z leśnymi oddziałami AK.
