Światła ramp, czyli Jan Wilkowski w Białymstoku - 2001 r. cz.1(3)

Dramatopisarz, reżyser, inscenizator, autor scenariuszy teatralnych i telewizyjnych, aktor, lalkarz, pedagog. Jedna z najwybitniejszych postaci polskiego lalkarstwa. Urodził się 15 czerwca 1921 roku w Warszawie, zmarł 28 grudnia 1997 roku.

Ukończył stołeczne prywatne gimnazjum Władysława Giżyckiego. Już wtedy zdradzał zainteresowanie grafiką, literaturą dramatyczną oraz teatrem, z wielką pasją słuchając audycji radiowych z udziałem Stefana Jaracza, a następnie chodząc na spektakle do Teatru Ateneum.

Okres okupacji spędził w Radomiu, gdzie w 1944 roku został aresztowany, a po uwolnieniu był żołnierzem w oddziale "Huragan" w Puszczy Kozienickiej.

Po wojnie pracował jako dekorator w radomskim oddziale Ministerstwa Informacji i Propagandy, potem w warszawskim atelier graficznym Ministerstwa Przemysłu i C.Z. Przemysłu Mineralnego. W tym samym czasie tworzył satyryczne ilustracje do pism takich jak "Mucha", "Szpilki" i raz do "Przekroju". Planował zdawać na Akademię Sztuk Pięknych, jednak ostatecznie, po zaskakującej dla niego wizycie w teatrze "Guliwer", rozpoczął naukę w nowo otwartej Szkole Dramatycznej Teatru Lalki i Aktora prowadzonej przez Janinę Kilian-Stanisławską i Henryka Ładosza. W 1947 roku zadebiutował prowadząc marionetkę Mefisto w przedstawieniu Pani Twardowska w Teatrze Lalek "Niebieskie Migdały". Poza rolami aktorskimi, angażował się również jako asystent scenografa (przy Adamie Kilianie) i reżysera (przy Kilian-Stanisławskiej). Swój pierwszy spektakl wyreżyserował samodzielnie w 1950 roku, były to Bajki, lalki i piosenki, na podstawie tekstów m.in. Gałczyńskiego, Tuwima i Januszewskiej, do którego scenografię przygotował Kilian, a muzykę skomponował Jerzy Dobrzański. Pod koniec tego roku Teatr przejął Władysław Jarema, zmienił jego nazwę na "Lalka", a Wilkowskiego uczynił swoim najważniejszym współpracownikiem. Indywidualność twórcza Jaremy miała duży wpływ na kształtowanie osobowości młodego artysty. Temperament, charyzma i pasja w podejściu do materii teatru lalek - tym Jarema porywał swojego podopiecznego. Darzył go też sporym zaufaniem, wierzył w jego talent, dlatego w 1951 roku bez obaw oddał w jego ręce dokończenie przygotowań do spektaklu Maciek Kłos i powierzył kierownictwo artystyczne podupadającego teatru. Wilkowskiemu udało się zrobić tak dobry spektakl, że Ministerstwo Kultury i Sztuki wycofało się z decyzji o likwidacji stołecznej sceny. Funkcję kierownika artystycznego teatru sprawował do 1969 roku, w tym czasie "Lalka" stała się jedną z najciekawszych scen lalkowych w Polsce.
(...) Dalej na stronie: [ Ссылка ]

свернуть