Η παραγωγή ξεκίνησε το 2006 το καλοκαίρι ώστε να παιχτεί τον Οκτώβρη. Τελικά παίχτηκε την Άνοιξη του 2007 ύστερα από συνεχείς αναβολές του καναλιού. Τα αρχικά 26 επεισόδια έγιναν 17 με πρωτοβουλία των συντελεστών της σειράς. Μας είχαν κουράσει οι παλινωδίες της Δ/νσης προγράμματος του καναλιού και η αμετροεπής αντιμετώπισης της σειράς. Όταν κάποια στιγμή βγήκε στον αέρα η τηλεθέαση ήταν υψηλή. Τότε θέλησε το κανάλι να μας δώσει άλλα 10 επεισόδια που τα αρνηθήκαμε. Βασικά δεν μπορούσαμε να κλείσουμε συνεργείο μόνο για 10 επεισόδια (θα τους προσλαμβάναμε τον Ιούνιο και τον Οκτώβρη θα έμειναν άνεργοι, ενώ στις άλλες παραγωγές που θα ξεκινούσαν με 26 επεισόδια θα εργαζόντουσαν τουλάχιστον 6 μήνες). Εκτός των άλλων αντιμετωπίζανε και σημαντικά τεχνικά προβλήματα. Οι κάμερες ήταν της προηγούμενης 10ετίας. Χρωματικά απορρυθμίζονταν συνεχώς. Οι φιλότιμες προσπάθειες του Δ/ντή φωτογραφίας Ηλία Αδάμη τελικά έδωσαν ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Πόσο καλύτερη θα ήταν και η δική μου η δουλειά αν δεν είχαμε αυτά τα τεχνικά προβλήματα. Εκείνο τον χρόνο (2006) και για τρία χρόνια μετά επικεφαλής του γραφείου παραγωγής (ΟΝ Productions) ήταν ένας βλάκας που αντί να ασχολείται με τις παραγωγές έκανε πολιτική προς όφελος των καναλιών κι όχι του γραφείου παραγωγής. Τα έκανε θάλασσα μέχρι που το 2009 αποπέμφθηκε αυτός και ο οικονομικός του υπεύθυνος αφού είχαν βάλει μέσα την εταιρεία μεριά εκατομμύρια.
Η παραγωγή αυτή ήταν η αφορμή ωστόσο να γνωρίσω αξιόλογους ανθρώπους. Ο Γ. Καραμίχος στάθηκε όσο κανένας άλλος στην προσπάθειά μου για ένα καλό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Ο Δ. Τζιτζικάκης υποστήριξε την παραγωγή με όλη του την εμπειρία. Ο Γ. Βαρθαλίτης (το Χελωνονιντζάκη μου) που ήταν Δ/ντής παραγωγής έδωσε όλες του τις δυνάμεις στην δημιουργία ενός αρτίου αποτελέσματος. Και βέβαια ο Ηλίας Αδάμης που αγωνίστηκε με τον κακό εξοπλισμό να τα βγάλει πέρα. Ένας Δ/ντής φωτογραφίας με άποψη. Ήξερε να χειριστεί το ελληνικό φως το καλοκαίρι και να δημιουργήσει μια αισθητική απαράμιλλη.
Θέλω να σταθώ επίσης στον μοναδικό Δημήτρη Καμπερίδη που δεν ζει πια. Μικρός τον έβλεπα με το ελεύθερο θέατρο στο άλσος Παγκρατίου και τον θαύμαζα. Παραστάσεις όπως "Το τραμ το τελευταίο" και το "Μια ζωή Γκόλφω" σημάδεψαν τα εφηβικά μου χρόνια. Ήταν τιμή για μένα που μετά από τρεις δεκαετίες τον σκηνοθέτησα. Αξέχαστη και η συνεργασία μου με τους υπόλοιπους συντελεστές, την Ζέτα Δούκα, τον Γιώργο Κοτανίδη τον Κώστα Φαλελάκη, την Μάρα Μπαρόλα την Αγγελική Σπηλιοπούλου τον Γιάννη Κατσάμπα και τον Δημήτρη Λιόλιο. Τα κείμενα της Έλενας Σολωμού και του Κωστή Παπαδόπουλου μοναδικά. Ο Ασημάκης έντυσε με την επιλογή των μουσικών κατάλληλα το οπτικό υλικό ενώ ο Αλέξανδρος Μαχαίρας, ο αποκλειστικός μου μοντέρ εκείνα τα χρόνια αναντικατάστατος. Δεν μπορώ τέλος να μην αναφερθώ στον Γιάννη Κουρτέση, τότε CEO της Audio Visual που υποστήριξε την σειρά με όποιο τρόπο περνούσε από το χέρι του.
