Λίγο μετά τα μέσα του 4ου αι. π.Χ. οικοδομείται ο νέος ολομάρμαρος ναός, έργο του αρχιτέκτονα και γλύπτη Σκόπα από την Πάρο. Πρόκειται για περίπτερο ναό δωρικού ρυθμού αμφιπρόστυλο εν παραστάσι, με σαφείς τις επιδράσεις από το ναό του Απόλλωνα στη Φιγάλεια και τα αθηναϊκά προπύλαια. Η μοναδικότητά του έγκειται στις εξαιρετικές αναλογίες του, την αρχιτεκτονική του εσωτερικού του χώρου και τα εξαιρετικής τέχνης γλυπτά των αετωμάτων του. Σε αυτά απεικονίζονταν, στο μεν ανατολικό το κυνήγι του Καλυδωνίου Κάπρου με πρωταγωνιστές την τεγεάτισσα πριγκίπισσα και ηρωίδα Αταλάντη και το Μελέαγρο, ενώ στο δυτικό η μονομαχία του Τηλέφου με τον Αχιλλέα στον Κάικο ποταμό.

Η ανεύρεση σπαραγμάτων των γλυπτών αυτών κατά τις ανασκαφές των αρχών και μέσων του 20ου αι. αποκάλυψε τις τεχνοτροπικές ιδιαιτερότητες και νεωτερισμούς της τέχνης του Σκόπα. Πάθος, έντονη κίνηση, βαθειά λάξευση των ανατομικών χαρακτηριστικών του προσώπου, δυναμική κίνηση του ενδύματος προοιωνίζονται τις νέες τάσεις της εποχής που θα ακολουθήσει, της Ελληνιστικής.

Το ίδιο ισχύει και σε επίπεδο αρχιτεκτονικής. Η ευρεία χρήση του κορινθιακού ρυθμού, η δημιουργία εσωτερικών προσόψεων και η αξιοποίηση του παιχνιδιού φωτός και σκιάς εισάγουν μία νέα αντίληψη του χώρου. Στο εσωτερικό του ναού δεν επαναλαμβάνονται μορφολογικά στοιχεία των εξωτερικών προσόψεων. Ο εσωτερικός χώρος προβάλλεται ανεξάρτητος, ως ο κατεξοχήν ιερός χώρος, στον οποίο αφενός μεν κυριαρχούσε η «εικών» του θείου – δηλαδή το λατρευτικό άγαλμα της θεάς – αφετέρου δε φυλάσσονταν αφιερώματα με έντονο συμβολισμό για τη λατρεία, αλλά και την ιστορία της πόλης.

свернуть