اي يار ناسامان من ، از من چرا رنجيده اي؟
و اي درد و اي درمان من ، از من چرا رنجيده اي؟

اي سرو خوش بالاي من ،از من چرا رنجيده اي؟
لعل لبت حلواي من ، از من چرا رنجيده اي؟

بنگر ز هجرت خون شدم، سرگشته چون گردون شدم
وز ناوكت پر خون شدم ، از من چرا رنجيده اي؟

گر من بميرم در غمت ، خونم بيفتد گردنت
فردا بگيرم دامنت ، از من چرا رنجيده اي؟

من سعدی درگاه تو عاشق به روی ماه تو
هستم نیکوخواه تو ، از من چرا رنجیدهای؟

свернуть