Φωτογραφίες: Μανόλης Τσαντάκης
Καλλιγραφία: Βασιλεία Ανηψητάκη
Στιχάκια - μουσική - βίντεο: Μανώλης Καναβάκης
Αθάνατη είσαι ελιά
μακάρι να ΄χες και λαλιά
να μαρτυρήσεις πρώτη,
πως άρπαξε, πως τύλιξε
και που τη πρωτοφίλησε
ο Δίας την Ευρώπη.
Ο χρόνος πως να μετρηθεί
που ζωντανή στέκεις ορθή
πολλοί ΄ναι οι αιώνες,
άλλος δε ζει να θυμηθεί
πότε και πως έχουν χτιστεί
Δελφοί και παρθενώνες.
Εσένα εδιαλέξανε
και δυο κλαδιά σου επλέξανε
κριτές κ ελλανοδίκες,
με κότινους θεάρεστους
εστεφανώναν τσ΄ αριστους
και τσ΄ ολυμπιονίκες.
Η Δήμητρα η μάνα γη
ήδωκ΄ ευχή και προσταγή
και με το άσπρο στάρι,
σε πάντρεψε, κ΄ από παλιά
σας ήκαμε ‘’ψωμί κ΄ ελιά΄΄
αχώριστο ζευγάρι.
Χατίρι έχεις εξ αρχής
μόνο εσύ να παραβείς
τση φύσης τον κανόνα,
να μη ποθαίνεις κ΄ ας γερνάς
και την ειρήνη να κερνάς
στον άπαντα αιώνα.
Αθάνατη μοναδική
την αύρα σου τη θεϊκή,
κιαείς δε θα σ΄ τη πάρει,
με τα σπολλάτια τα πολλά
θα ζεις ίσαμε να φελά
η γης και το φεγγάρι.
Παχύ σμαραγδοπράσινο
πούχει βελούδου πιάσιμο
κ΄ αφράτο σα προζύμι,
είναι το φύλλο σου από τη μια
αυτή που ήλιο προτιμά
κ΄ από την άλλη ασήμι.
Ραβδίζουνε σε, δεν πονείς
κλαδεύουνε σε, ευγνωμονείς
μορφαίνεις κ΄ αλαφρώνεις,
με του χειμώνα τα νερά
τα πρώιμα και τα στερνά
καρπό ξαναφορτώνεις.
κ΄ αν έχει τύχη η κοπελιά
και τη δική σου πινελιά
στο μάγουλο την έχει,
σφάζουντ΄ οι νέοι του χωριού
για την ελιά τούτη α που
σταλιά λάδι δεν έχει.
Στο μάγουλο της κοπελιάς
οντε δα κάτσεις, μονομιάς
αφήνεις το σημάδι,
σα μαρτυρίκι τσ΄ ομορφιάς
σα σήμαντρο τση αρχοντιάς
και ας μην βγάζεις λάδι.
Με μιαν ελιά και τη γιαγιά
και μ΄ ένα αλέτρι συρμαγιά
εκίνησε ο πάπους μου,
μαξούλια εγεράντισε
και πλούτη εκαζάντισε
που δεν τα βάνει ο νους μου.
