* Μουσική παραγωγή : Reiman
* Kείμενο, αφήγηση : Dave
* Ηχοληψία, μίξη, master : Βrak
* Studio : Cell 11364
* Φωτογραφίες και επιμέλεια εξωφύλλων : Βίκυ Κάπα
''Καρτ ποστάλ από την κόλαση'' και στο Bandcamp
Με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά :
[ Ссылка ]-
Φράξια/ Facebook : [ Ссылка ]
Στηρίξτε τους Φράξια και την ανεξάρτητη τέχνη :
[ Ссылка ]
Κείμενο/Πρόζα
Ας το παραδεχτούμε οτι ξεπουλήσαμε τα πάντα στο βωμό μιας αγκαλιάς, διότι όταν πραγματικά τη χρειαστήκαμε δεν την είχαμε. Ας το παραδεχτούμε οτι συστηθήκαμε με την αγάπη κάπως διαφορετικά. Με φωνές απ'τον ακάλυπτο, με ουρλιαχτά και λυγμούς. Διαφορετικά από ποιους; Μα από αυτούς που ήταν ίσως πιο έξυπνοι και ανακάλυψαν καλύτερα κόλπα ώστε να ξεχνούν οτι είναι διαφορετικοί από τον μέσο όρο. Όπως πχ να κάνουν οικογένεια, να μοιάζουν, να ενσωματώνονται, να νομίζουν ή να είναι βέβαιοι ή οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε έστω προσωρινά να τους απαλλάξει από το φορτίο και τη μοναξιά του να είναι ο εαυτός τους. Ας παραδεχτούμε οτι ενώ νιώθουμε σαν τους ήρωες του Μπέκετ, οι οποίοι βρίσκονται σε ένα αδιέξοδο και έναν υπαρξιακό λαβύρινθο με καθρέφτες, θέλουμε ακόμα να κάνουμε το Καλό. Κι ας ξέρουμε οτι αυτός ο Γκοντό δεν θα έρθει ποτέ, εμείς το'χουμε πάρει απόφαση να είμαστε συνεπής σε ένα ραντεβού εμμονικης στωικότητας. Σαν τα γραπτά μας, που υποδύονται οτι δεν έχουν ανάγκη κανέναν, αλλά ενδότερα πασχίζουν να εντυπωσιάσουν εκείνη την απροσδιόριστη φιγούρα με τα πυκνά μαλλιά, που ελπίζουμε να φανεί κάποια στιγμή μέσα από τους καπνούς και τα συντρίμμια της συνύπαρξης. Ας αποδεχτούμε την αναπηρία μας να παρακολουθήσουμε ή να υποστηρίξουμε την φυσιολογική ροή της οποιασδήποτε παραδοσιακής σχέσης, τις συνεχώς μεταβαλλόμενες ανάγκες τους και τη μοίρα των ανθρώπων να είναι άπληστοι και ανικανοποίητοι, κι ας συνηθίσουμε επιτέλους στην ιδέα οτι η γοητεία μας ασκεί μια μορφή εξουσίας, όπως όλες οι πλανες άλλωστε και είναι μεν αφοπλιστική, αλλά διαρκεί λίγο. Κυρίως όσο κρατάει η αρχή και το τέλος. Ας αποδεχτούμε επίσης τον φόβο μας για νέες αρχές, κυρίως γιατί δεν πιστεύουμε σε αυτές ή γιατί η βίαιη και ταραγμένη παιδική μας ηλικία μας εκπαίδευσε στο να μας φαίνεται πιο οικεία η επαναδιαπραγμάτευση του τραύματος παρά η επούλωση του. Ασε που κάποια στιγμή θα πρέπει να αντικρίσουμε το γεγονός οτι δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά κατι ποιητές μισότρελοι, υπερφίαλοι αλαζόνες, ρετρολάτρεις, μανιοκαταθλιπτικοί και σχεδόν γραφικοί. Τόσο που το πιθανότερο ειναι να μη μας κάναμε καν παρέα. Σε αντίθεση με αρκετούς που πιστεύουν οτι πίσω από το μυστήριο προφίλ που χτίσαμε, κρύβεται κάτι ενδιαφέρον και εντυπωσιακό. Ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους οτι κανείς δεν μας πρόδωσε, κανείς δεν μας πλήγωσε, κανείς δεν μας παράτησε. Κανείς δεν είχε αυτή τη δυναμική, κι αν την είχε το επιτρέψαμε εμείς. Στήσαμε απλώς ένα γλέντι που κάποιοι είτε νύσταξαν και δεν άντεξαν να δουν μαζί μας το ξημέρωμα, είτε είχαν κανονίσει κάτι καλύτερο και φύγαν νωρίς. Όπως και να'χει την πόρτα την ανοίξαμε εμείς.
Εμείς, που η ελπίδα είναι η ίδια μας η καταδίκη. Εμείς, που οτι μας πονάει είναι ταυτόχρονα και η περηφάνια μας. Εμείς, που πάσχουμε απο μνήμη, που πιστεύουμε ακόμα στα τρεμάμενα φιλιά, που στη μακρινή θέα ενός λιμανιού κοιτάμε αν η ωρα πήγε 9. Εμείς, που αγαπάμε και μισούμε για πάντα. Εμείς, οι πρωταγωνιστές παρασκηνίου και εθελοντές ηθοποιοί που τις καλύτερες παραστάσεις τις δώσαμε σε σπίτια και μπαράκια, επιστρατεύοντας τη μαγεία και τον αυτοσχεδιασμό του ψέματος, απορρίπτοντας την υπερτιμημένη και δεσμευτική αλήθεια. Εμείς, που είμαστε πάντα εδώ. Να δίνουμε απαντήσεις, χωρίς να μας ρώτησε κανείς. Εμείς, που είμαστε πάντα εδώ, αξιόπιστοι και συνεπείς σε ένα ραντεβού που δεν αφορά κανέναν.
Εμείς... Που δεν μας ρώτησε κανείς, πως είναι να είμαστε εμείς.
