Parafia pw. św. Franciszka Serafickiego w Poznaniu 20.12.2024
Prowincja św. Franciszka z Asyżu Zakonu Braci Mniejszych.
Roraty godz.6.00
Św. Franciszek z Asyżu (1182-1226), syn bogatego kupca, zamierzał początkowo obrać karierę rycerską. Jednak pod wpływem łaski Bożej przeżył głęboką wewnętrzną ewolucję, która zakończyła się wejściem na drogę doskonałego naśladowania Chrystusa. Sposób życia, jaki zaczął prowadzić, budził początkowo zdziwienie a nawet kpiny. Później jednak zaczęto go szanować i podziwiać, ale także naśladować. Pierwsi uczniowie przyłączyli się do Franciszka w 1208 roku. Byli to: Bernard z Quintavalle, Piotr Catani i Idzi. W 1209 roku Franciszek udał się do Rzymu wraz z braćmi, których liczba wzrosła do 11, aby prosić papieża o zatwierdzenie ułożonej przez siebie reguły. Innocenty III zatwierdził ją ustnie 16 kwietnia 1209 roku. Drugą regułę, nieco rozszerzoną w stosunku do pierwszej, napisał w 1221 roku. Dopiero jednak trzecia reguła doczekała się uroczystego zatwierdzenia przez papieża Honoriusza III bullą 29 listopada 1223 roku. Składa się ona z 12 rozdziałów i po dzień dzisiejszy stanowi normę i podstawę życia franciszkańskiego. Można ją streścić w następujących słowach: „Reguła i życie Braci Mniejszych polega na zachowywaniu świętej Ewangelii Pana naszego Jezusa Chrystusa przez życie w posłuszeństwie, bez własności i w czystości” .
Naśladowcy św. Franciszka nazywali się pierwotnie „Po­kutnikami z Asyżu”, później „Ubogimi Mniejszymi” i wreszcie „Braćmi Mniejszymi”. W nazwie tej za­warte są: ubóstwo, pokora, prostota i radość – cnoty cha­rakterystyczne dla duchowości franciszkańskiej, a także soli­darność z najniższymi warstwami społecznymi.
Osobisty urok połączony z niezwykłą świętością Franciszka i pierwszych jego uczniów, były magnesem przyciągającym do zakonu licznych kandydatów. Wspólnota bardzo szybko się powiększała. Kapituła odbyta w Porcjunkuli w 1221 roku zgromadziła już około 3000 braci. Jeszcze za życia św. Franciszka rozeszli się oni prawie do wszystkich krajów Europy, dotarli także do Maroka, Egiptu i Ziemi Świętej.
Po śmierci Założyciela rozpoczęły się w zakonie gorące dyskusje na temat surowego ubóstwa przepisanego przez re­gułę. W rezultacie powstały w zakonie dwie orientacje: łagodniejsza, nazwana później konwentualizmem i surowsza, czyli ruch obserwancki. Był to XV wiek. Franciszkańscy obserwanci stawiali sobie ambitne cele zachowania reguły św. Franciszka bez żad­nych złagodzeń i dyspens. Na czele tego ruchu stanęli wielcy święci: Bernardyn z Sieny, Jan Kapistran, Jakub z Marchii i bł. Albert z Sarteano. Dążyli oni do przywrócenia całemu zakonowi pierwotnej gorliwości. Ponieważ celu tego nie udało się osiągnąć, a nawet różnice pomiędzy obserwantami i kon­wentualnymi coraz bardziej się pogłębiały, dlatego papież Leon X bullą „Ite et vos in vineam meam” z 29 maja 1517 roku podzielił franciszkanów na dwa odrębne zakony: Braci Mniej­szych Obserwantów i Braci Mniejszych Konwentualnych. W rodzinie obserwanckiej dalej istniały odśrodkowe nurty reformistyczne (u konwentualnych tego zjawiska nie było). Tak powstały nowe ugrupowania: reformaci, alkantarzyści (zwani także dyskalceatami czyli franciszkanami bosymi), rekolekci i kapucyni. Ci ostatni wyodrębnili się w osobny zakon, Braci Mniejszych Kapucynów, których zatwierdził ostatecznie pa­pież Paweł IV w 1560 roku. Pozostałe ugrupowania zachowały łączność z głównym pniem Zakonu Braci Mniejszych, obserwantami. Mieli jednak pewną, ograniczoną autonomię, własne ustawodawstwo partykularne i osobny podział administracyj­ny. Z czasem jednak podział ten okazał się nieuzasadniony a nawet szkodliwy, osłabiał bowiem zakon wewnętrznie i ha­mował jego rozwój. Dlatego papież Leon XIII konstytucją apo­stolską „Felicitate quadam” z 4 października 1897 roku zniósł wszelkie odrębności w Zakonie Braci Mniejszych i nazwy par­tykularne poszczególnych odgałęzień.
Obecnie istnieje w Kościele jeden zakon francisz­kański o ile bierzemy pod uwagę Założyciela i regułę. Dzieli się jednak pod względem organizacyjnym na trzy gałęzie, mianowicie: OFM- Zakon Braci Mniejszych (franciszkanie), OFMconv.- Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych (franciszkanie konwentual­ni) i OFMcap. Zakon Braci Mniejszych Kapucynów (kapucyni).

свернуть