W Woli Bożej dusza staje się jak Słońce, które oddaje się każdemu z osobna.
Jezus do Luizy: "Córko moja, nie zatrzymuj się w sobie, w swojej woli, ale wejdź we Mnie i w moją Wolę. Ja jestem ogromny i tylko ten, kto jest ogromny, może pomnożyć tyle czynów, ile chce. Kto jest na górze, może dać światło tym, którzy są na dole. Czy widzisz słońce? Ponieważ znajduje się wysoko, jest światłem dla każdego oka, co więcej, każdy może mieć je do swojej dyspozycji, jakby było jego własnym. Natomiast rośliny, drzewa, rzeki i morza, które znajdują się na dole, nie są dostępne dla wszystkich. Nie można im powiedzieć jak słońcu: „Jeśli chcę, uczynię cię moim własnym”, mimo że także inni mogą z niego korzystać. Jednak wszystkie rzeczy, które są na dole, czerpią korzyści ze słońca: jedna otrzymuje światło, jedna ciepło, jedna płodność, jedna kolor. Otóż Ja jestem odwiecznym Światłem i znajduję się w najwyższym punkcie. Im jestem wyżej, tym bardziej znajduję się wszędzie, nawet w najniższym punkcie. Jestem więc życiem wszystkich, jakbym istniał dla każdego z osobna. Jeśli zatem chcesz czynić dobro dla wszystkich, wejdź w mój ogrom i żyj w górze, oderwana od wszystkiego, nawet od samej siebie".
Luiza Piccarreta, "Mała Córeczka Woli Bożej", Księga Nieba, tom 12, 16 lipca 1918 r.
Kliknij poniższy link, aby pobrać Księgę Nieba:
[ Ссылка ]

свернуть