Ερμηνεία - Νεκτάριος Καραγιάννης

Ο πόνος σου παιχνίδι σε ταλέντα φαντασίας.
Ένα, δύο, τρία κόκκινα τεράστια κουμπιά,
τέλος η αφετηρία.
Η ένταση που σπάει το στομάχι σου στα τρία
χωρίς αμφιβολία.
Γράφω για μένα και για σένα,
για εκείνον που αναζητά χαμένα μες στην τρέλα
πιάνοντας απλά μια πένα,
χαρτί, χορδή χίλιες φορές να εκφραστή
ελεύθερα, αυθόρμητα να πιάσει τη στιγμή.
Πολλές φορές κοιτάς αμήχανα το χτες,
συγκρίνεις με υπερβολές, ξεντύσου απ’ τις ενοχές
γιατί είναι δανεικές, φυτευτές.
Μπορεί να φταις μπορεί και να μην φταις,
αναδρομή στο χθες.
Μου φωνάζεις, σου φωνάζω, κάτσε κάτω,
για να κάτσω βάλε μες το πιάτο,
την καρδιά σου άσε με να πιάσω,
τον παλμό και την ενέργεια σου.
Να γειώσω το συναίσθημα στον ήλιο να απλώσω.

Ζήσε τη ζωή, μέσα στο άγνωστο αφήσου,
τραγούδησε με τη ψυχή, πέσε και κοιμήσου,
δεν θα σου πει κανείς αυτό που θες χωρίς αντάλλαγμα,
βιώματα παλεύουνε με δάκρυα χαράματα. (Χ2)

Ζούμε για να ζούμε, ένσταση, εγώ αρνούμαι
και τρώμε ότι παράγουμε, κοίτα πως κατοικούμε,
σαρδέλες στοιβαγμένες σε κουτάκια με κεραίες,
οι ψυχές μας μπερδεμένες, σε οθόνες κολλημένες.
Αρνούμαι πια να ακολουθήσω
και φυσικά δεν σταματάω να μιλάω μήπως και σε πείσω.
Τυφλωμένοι απ’ τα φώτα της αυτοπροβολής,
αναλογίσου κάποτε πως ήταν η διαδρομή.
Έχεις ανάγκη να πουλήσεις την ψυχή σου,
για μια φωτογραφία να πουλήσεις το παιδί σου,
να νιώσεις αρεστός, ναι, πουλάς και το κορμί σου,
με τόσα ψέματα που λες σκοτώνεις τη ζωή σου.
Αρνούμαι να χάνομαι στο βάθος,
να χειροκροτώ λάθος,
χειραγωγήσεις στο έπακρον, σιγή, χαμένο πάθος.
Τι περιμένεις πια να δεις, διαφωνείς,
μας περικύκλωσαν κανίβαλοι διαφανείς.

Ζήσε τη ζωή, μέσα στο άγνωστο αφήσου,
τραγούδησε με τη ψυχή, πέσε και κοιμήσου,
δεν θα σου πει κανείς αυτό που θες χωρίς αντάλλαγμα,
βιώματα παλεύουνε με δάκρυα χαράματα. (Χ2)

свернуть