Το στιχηρό των Αίνων της Κυριακής Τελώνου & Φαρισαίου:
«Μὴ προσευξώμεθα φαρισαϊκῶς, ἀδελφοί· ὁ γὰρ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται· ταπεινωθῶμεν
ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, τελωνικῶς διὰ νηστείας κράζοντες· Ἱλάσθητι ἡμῖν, ὁ Θεός, τοῖς ἁμαρτωλοῖς.»
Στον συγκεκριμένο ύμνο υπάρχει παλαιότερη μελοποίηση ξεκάθαρης τήρησης της ποιητικής ισορροπίας
με εντελή κατάληξη στον πα στο "τελωνικῶς".
Από τον 19ο αιώνα παρατηρείται ατελής κατάληξη στον γα που δημιουργεί σύνδεση του "διὰ νηστείας"
με τα προηγούμενα, χωρίς να διαιρείται ολότελα από τα επόμενα.
Το ίδιο συμβαίνει και στον 20ο αιώνα ενώ κάποιοι συνεχίζουν μετά το γα καταλήγοντας στον νη στο
"νηστείας", εισάγοντας έναν τύπο σύνδεσης με το προηγούμενο. Στα χρόνια μας έχουμε ψάλλει κείμενα
στα οποία αφαιρείται από το "τελωνικῶς" η τονή, και συνεχίζεται το μέλος περιλαμβάνοντας και το "διὰ
νηστείας". Μελοποιοί αυτής της περίπτωσης μελοποιούν με συνεχή ροή όλη την φράση: "ἐναντίον τοῦ
Θεοῦ τελωνικῶς διὰ νηστείας", ενώ ένας τρίτος χωρίζει "ταπεινωθῶμεν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, / τελωνικῶς
διὰ νηστείας". (Στοιχεία από κ.Γιαννόπουλο),
Αυτό που συμβαίνει όμως στο αναλόγιο, συνδέεται κυρίως με την αντίληψη και την ψυχική διάθεση του
ερμηνευτή. Αυτός μεταλλάσει (ερμηνευτικά) το μουσικό κείμενο, προσδίδοντας στα νοήματα, την
προσωπική του κατανόηση, μέσω της απόδοσης του.

свернуть