"I na końcu ta etiuda jest o tym, jak człowiek chce być artystą, traci sens takiego życia i dopiero na końcu wypowiada deklinację: filmem, filmowi, o filmie. Odmienianie bezmyślności swych ruchów, odruchów i błędów: tylko odmienianie. Chciałem w niej usłyszeć z sarkazmem bilans życia, które było wcześniej, przed przejściem do tej deklinacji-metafory, i pokazać odmieniającego ją bezwolnie bohatera..." (Królikiewicz. Pracuję dla przyszłości, rozm. P. Kletowski, P. Marecki, Kraków 2011, s. 24)
