Πόσες ανοησίες, πόσα χιλιοειπωμένα -- μπανάλ και λαθεμένα -- κλισέ, πόσος επαρχιωτικός κομπλεξισμός, πόσες βλαχομπαρόκ κουραδοδιανοουμενίστικες μαλακίες εν τέλει μπορούν να χωρέσουν σε πέντε μόνο λεπτά; Ιδού η απάντηση, φίλοι μου!
"Κανείς δεν ασχολείται σε μεγαλύτερο βάθος με το φως αυτό” (της Ελλάδας) “γιατί το φως αυτό δεν είναι μόνο το φως του ηλίου που έρχεται εδώ, είναι και κάτι άλλο.”
“Θεωρώ τον εαυτό μου, όχι απλά ευτυχή, αλλά, πως να το πω, ευλογημένο που μπόρεσε να — γεννήθηκε — τέλος πάντων εμφανίστηκε εδώ σ’ αυτό το χώρο” (την Ελλάδα).
“Επίσης έχει περάσει αυτή η απαράδεκτη, εγκληματική άποψις, ότι εμείς εδώ έχουμε περισσότερη σχέση με την Ανατολή απ’ ό,τι έχουμε με τη Δύση. Αυτό είναι έγκλημα.”
“Έχει περάσει αυτή η αντίληψις ότι εμείς εδώ είμαστε περισσότερο ανατολίτες και δεν έχουμε τόση σχέση με το δυτικό πολιτισμό της Ευρώπης, που είναι ό,τι πιο απαράδεκτο μπορεί κανείς να εκφράσει, και κυρίως ως Έλλην.”
“Το “λάθος”, το οποίο είναι και αναγραμματισμός του “άθλος”, έτσι για να λέμε και για την ελληνική γλώσσα την πάνσοφη…”
“[Ο Έλλην] να σκεφθεί τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και να προσπαθήσει να τοποθετήσει έναν απ’ αυτούς κοντά ή στον Μπάχ ή στον αμανέ. Που θα πάει πιο κοντά;” [ΕΔΩ! 1-0]
“Θεωρώ ότι η ψυχολογική επίδραση που έχει το κείμενο ενός δημοτικού τραγουδιού είναι μία ψυχολογική επίδραση ανάτασης. Η ψυχολογική επίδραση που έχει το κείμενο ενός ρεμπέτικου τραγουδιού, ή λαϊκού, είναι μία ψυχολογική επίδρασις απόλυτης παρακμής.”
5 Ιουνίου 2016, εκπομπή “Kατ’ εξαίρεση” στην ΕΡΤ2.
