Μετά το καλοκαίρι του 1942, εξακολουθούσε η πείνα να θερίζει τον κόσμο. Οι αρχές έδωσαν άδεια να σφάζονται άλογα και να πωλούνται στην αγορά της Κορίνθου. Έγινε τότε μια σύσκεψη στην οποίαν πήραν μέρος ο διοικητής της χωροφυλακής, ο δήμαρχος, ο μητροπολίτης και ο εισαγγελέας, από την οποία βγήκε η απόφαση για κατανάλωση αλογίσιου κρέατος. Έτσι το Σεπτέμβριο του 1942 σφάζεται το πρώτο άλογο και πουλιέται το κρέας του στην αγορά της Κορίνθου, με πολύ ακριβή τιμή.
Εμείς τότε είχαμε πολλούς πελάτες Ιταλούς, οι οποίοι αγόραζαν παπούτσια και μας έφερναν διάφορα είδη που τα έκλεβαν από τις μονάδες τους. Ένας από τους Ιταλούς αυτούς, ήταν και ο ναύτης Μπουκάτο, ηλικίας 40 ετών. Αυτός ήταν ταχυδρόμος στην υπηρεσία του, που είχε έδρα στο 1ο Δημοτικό Σχολείο, στην κεντρική πλατεία της πόλης. Ο διοικητής της μονάδας αυτής των Ιταλών, έμενε δίπλα ακριβώς από το μαγαζί μας στην οδό Κολοκοτρώνη, η οποία τότε λεγόταν οδός 4ης Αυγούστου. Εγώ μαζί με τα αδέρφια μου συμφωνήσαμε να στείλουμε τον Μπουκάτο να πάρει για λογαριασμό μας κρέας αλόγου.[…..]
Εμείς όμως τα παιδιά, μαζί με τον Ιταλό, φάγαμε αρκετά και χορτάσαμε. Αυτή ήταν η πρώτη φορά και η τελευταία, που φάγαμε αλογίσιο κρέας.
Στην Κόρινθο έσφαζαν τακτικά άλογα να τα πουλήσουν. Προτιμούσαν τα γέρικα και λίγο άρρωστα για σφαγή, γιατί τα υγιή εχρειάζοντο για αγροτικές εργασίες. Όταν λιγόστεψαν τα άλογα, άρχισαν να σφάζουν μουλάρια. Ο κόσμος βέβαια αγόραζε τα κρέατα αυτά, γιατί υπήρχε πείνα και ανάγκη. Μάλιστα το 1943, γίνονταν και ουρές στα καταστήματα, για την εξασφάλιση λίγου κρέατος μουλαριού.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Λευτέρη Μπατσαλιά, "ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΙΑ".

свернуть