Karpaty Zewnętrzne (czyli w Polsce Beskidy, Bieszczady i ich Pogórza) są bardzo nietypowym regionem jaskiniowym, bowiem zbudowane są ze skał niekrasowiejących, krzemionkowo-ilastych: piaskowców, mułowców oraz iłowców. Mimo to udokumentowano na ich terenie ponad 1600 jaskiń, w tym systemy jaskiniowe osiągające długość 1-2 km. Jaskinie beskidzkie to w większości pustki skalne powstałe w rezultacie grawitacyjnego rozpadu masywów skalnych. Mniejszą grupę stanowią w Beskidach formy powstające w rezultacie wietrzenia skałek piaskowcowych. Jaskinie w Karpatach Zewnętrznych różnią się od jaskiń krasowych pod wieloma względami. Dla geologów i geomorfologów stanowią wspaniałą okazję, by zajrzeć „pod spód” form rzeźby i dowiedzieć się jakie procesy kształtują powierzchnię stoków górskich. Badania jaskiń beskidzkich dostarczają danych o zmianach środowiska, w tym klimatu, w ostatnich kilkunastu tysiącach lat, tak więc rola naukowa tych obiektów jest znacznie większa, niż często sądzą osoby, które je eksplorują.

свернуть