Z dedykacją dla Katarzyny, która wskazała niniejszy utwór jako inspirację.
Kolejny wiersz wybitnego przedstawiciela pokolenia Kolumbów. Tematyka utworu bezpośrednio związana jest ze śmiercią, przemijaniem oraz poczuciem strachu i świadomością końca. Już od pierwszej strofy utworu – w której zarysowany został pejzaż okalający wyznanie poety – czytelnik może zauważyć, że rozważania dotyczą przygnębiających kwestii. Użycie zestawienia słów „smutek” oraz „konanie” nadaje utworowi charakteru katastroficznego. Według pewnych źródeł miał on ukazać alegorię oblicza wojny - co w moim odczuciu jest mocno przesadzonym twierdzeniem.
