Αποφασίσαμε να πάμε μέχρι τη σπηλιά του Νταβέλη σήμερα το πρωί με τον φίλο μου Γιώργο Αναγνωσταρά. Οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν ιδανικές. Συννεφιά, μουντάδα αλλά και άπνοια. Η Αθήνα χαμένη από ψηλά μέσα στο τσιμέντο και την καταχνιά. Ο τόπος μέσα και γύρω απ' τη σπηλιά περίεργος, απόκοσμος, εγκαταλελειμμένος. Σπασμένα τα τζάμια των παράθυρων του Αγ. Σπυρίδωνα, υπογραφές ηλιθίων επάνω στους βράχους της σπηλιάς, σημάδι πως η βλακεία είναι αήττητη και η Αρχαιολογική Υπηρεσία παρούσα μόνο στη μαρμάρινη πλάκα. Μέχρι εκεί τελειώνουν οι υποχρεώσεις της. Και τα παραμύθια για εξωγήϊνους, παράθυρα στον χρόνο, υπόγεια σήραγγα μέσω της οποίας ο λήσταρχος επισκεπτόταν την Δούκισσα της Πλακεντίας και περίεργα μαγνητικά πεδία καλά κρατούν. Φαίνεται πως οι Έλληνες έχουν ανάγκη τα παραμύθια και τις θεωρίες συνωμοσίας για να επιβιώσουν...
